The Not So Typical Tale

Heeyy! Dittis dus het superultimemegafantastischubergeweldige verhaal van SPB en Ginevra-psk, en dit hoofdstuk wordt geschreven door MOI, Amor (Ginevrapsk). Laat een review achter, en we houden voor altijd van je! Hmm...iets wat je moet zien te voorkomen lijkt me... Nou, jah, review gwn alsjeblieft!

Hoofdstuk 1

"Moon!"

Het meisje draaide zich om bij het horen van haar naam. Moon had zwart haar, grijze ogen, en een vader waar ze liever niet aan herinnerd werd. Ze zag er niet uit als iemand met wie te spotten viel, en dat was precies wie Moon was. Ze hield niet van overdrijven, en kon behoorlijk koud overkomen. Toch was ze een goede vriendin voor mensen die om haar schild heen wisten te komen. En die mensen wisten dat Moon ook behoorlijk gek kon doen, en gezellig was. Verder woonde Moon nu zo'n beetje op zichzelf. Ze was deze vakantie bij haar vader, Voldemort, weggegaan, en omdat hij haar moeder en verdere familie had uitgemoord, kon ze verder niks bedenken dan de hele vakantie rond slenteren en soms in de Lekke Ketel logeren.

Ze glimlachte even naar het meisje dat op haar af kwam rennen. Kat, haar beste vriendin.

Kat had lange zwarte krullen, die zich over het algemeen erg opstandig gedroegen, net als Kat zelf. Maar nu zaten ze netjes opgestoken door haar moeder's styliste, al begon het al een beetje los te raken en waren er al lokken ontsnapt. Ze droeg een bruin jasje en een beige rok op knielengte, en hakken. Haar moeder's kledinglijn. Kat's moeder was een bekend kledingontwerpster met een eigen kledinglijn en tijdschrift, beiden naar Kat vernoemd, en ze ontwierp alle kleren voor Kat en haar twee broers, die samen een hechte drieling waren. Over het algemeen wilden Kat's ouders dat Kat nette kleding droeg, maar Kat hield daar niet van. Als ze het al droeg, dan zorgde ze er wel voor dat haar moeder het niet te erg kon maken, en vertelde ze wat voor kleuren en dergelijke ze wilde als het netjes moest zijn. Ze stormde op Moon af, haar ene broer achterlatend die haar geergerd nakeek. Kat kon zo overdreven en luidruchtig doen...

"Moon! Alles goed? Hoe was je vakantie?" gilde ze toen ze vlak voor Moon stond.

"Ging wel. Gewoon een beetje rondzwerven, veel op de Wegisweg gezeten. En de jouwe?"

"Afschuwelijk! Mijn moeder sleepte me de hele tijd mee naar allerlei besprekingen van haar magazine en kledinglijn, om 'contacten te leggen voor over twee jaar', als we afgestudeerd zijn. Saai!" Moon knikte begrijpend, en zei toen:

"Zullen we vast een coupe zoeken?"

"Is goed! Angelo had al een lege zei hij net, toch Milano?"

Kat zat een beetje hyper op en neer te stuiteren, terwijl ze haar ene drielingbroer, Milano aan zijn arm trok. Angelo was hun andere drielingbroer.

"Ja, zoiets zei hij wel ja," zei Milano ongeïnteresseerd.

"Mooi! Kom!" Kat rende richting de coupes, en Moon en Milano slenterden achter haar aan. Na een tijdje hadden ze eindelijk de coupe van Angelo gevonden, al was die niet helemaal leeg. Angelo zat op een bankje, in een heftige zoen-sessie verwikkeld met een meisje dat achterstevoren op zijn schoot zat. Hij keek niet op toen Kat, Milano en Moon binnen kwamen lopen. Moon keek even walgend naar Angelo en het meisje, en toen richtte ze haar blik weer op Kat, die haar zoenende broer compleet negeerde. Kat was Angelo en Milano allang gewend. Niet dat Kat niet minstens een half uur tegen hen tekeer ging als ze meisjes als speelgoed behandelden...

Kat had inmiddels geprobeerd de schade van haar moeder zo veel mogelijk te beperken door het jasje uit te doen, zodat het bruine topje dat ze eronder aan had zichtbaar was, en haar haar los te maken.

"Dus, heb je zin in het nieuwe schooljaar?" vroeg Moon aan Kat, proberend de geluiden van Angelo en zijn vriendin te negeren. Kat begon zich ook een beetje aan Angelo te ergeren, en zei zonder op te kijken van de klemmetjes die ze uit haar haar trok:

"Angelo, ik weet niet of het je was opgevallen, maar het is nog vroeg in de ochtend, en niemand zat erop te wachten kotsmisselijk te worden. Laat dat arme kind los," Tegen Moon: "Niet meer dan gewoonlijk. Leraren treiteren blijft natuurlijk leuk, maar het kan gaan vervelen"

Moon knikte. Angelo had zich losgeweekt, en fluisterde iets tegen het meisje. Die begon te giechelen, en liep naar de deur.

"Dag schatje!" riep Angelo haar na, terwijl Kat met haar ogen rolde.

"Serieus Angelo, wanneer ga je nou een keer normaal doen? Je hoeft echt niet elk hersenloos kind te gaan zoenen, om haar daarna te dumpen! Als je dat dit schooljaar nog een keer doet, dan vermoord ik je!" zei Kat. Angelo grijnsde.

"Was niet mijn schuld. Weet jij veel, misschien is dit een hele serieuze relatie met, eh, dat mens,"

Kat keek haar broer minachtend aan. "Kom op, je weet waarschijnlijk niet eens haar naam!"

"Echt wel! Dat was, ehm... Brianna," zei Angelo snel. Moon keek hem aan.

"Toevallig weet ik dat dat meisje Sofia heet," zei Moon, en Milano grinnikte zacht.

"Ja! Dat zei ik! Sofia! Kom op, ik ga een meisje toch niet zoenen als ik haar naam niet weet!" zei Angelo, en hij en Milano grijnsden naar elkaar. Kat begon 'de blik' weer te krijgen. De blik die voorspelden dat ze haar broers een lange tirade zou geven, over respect, meisjes en feminisme. En tijdens deze tirades gebruikte ze altijd de volledige namen van haar broers.

"Angelo Valerio Romano Grazioso-Amore! Doe normaal! Je gaat dat wicht niet weer zo harteloos breken! Vinden jullie dat normaal? Hallo! Meisjes hebben gevoelens hoor, waarschijnlijk meer dan alle jongens bij elkaar!" snauwde Kat, maar Angelo had ineens een kille blik gekregen, en keek langs Kat heen naar de deur.

"Zozo, interessante namen. Angelo, en wat voor onzin nog meer? Wat heb je nu weer gedaan, dat je zusje weer boos op je is?" Kat hoefde zich niet om te draaiden om de stem te herkennen.

"Donder op, Draco," zei ze verveeld.

"Waarom zou ik? Hebben jij en Milano ook van die achterlijke lange namen?" vroeg Draco, hun afdelingsgenoot van Zwadderich, terwijl hij naar binnen liep, gevolgd door Blaise, Vincent, Karel en Theo, die neerploften op de lege plaatsen.

"Daar zul je dan nooit achter komen," zei Milano verveeld.

"Misschien wilt jullie schattige zusje het wel vertellen?"

"Het zogenaamd schattige zusje zit hier, zak," zei Kat vanuit de hoek waar Moon en zij zaten.

"Kat! Wat zie je er weer... lieftallig uit. Heeft je moeder je weer aangekleed met haar eigen Barbiekleertjes?" vroeg Draco, terwijl hij haar kleding opnam.

"Ik kan mezelf aankleden, dank je. Ik ben, in tegenstelling tot jou, totaal onafhankelijk van iedereen!"

"Behalve die gozer die kauwgom en lolly's verkoopt," mompelde Milano.

"Sorry? Ik ben totaal niet verslaafd aan kauwgom of lolly's!" zei Kat, terwijl ze de roze kauwgom in haar mond probeerde te verstoppen.

"Tuurlijk," mompelde Moon nu.

"Kunnen we je ergens mee helpen, Draco?" vroeg Kat, in een wanhopige poging het onderwerp te veranderen. Draco nam haar nog eens schaamteloos op, en zei: "Jij kunt me vast wel helpen,"

Meteen stond Angelo op.

"En wat bedoelde je daarmee, Draco?"

"Niks waar jij je druk om hoeft te maken, Angelo!"

"Weetje, ik denk dat alles wat met Kat te maken heeft, met ons te maken heeft. En zal ik nog eens wat zeggen?" zei Milano, die ook opstond.

"NEE!" riep iedereen, en Milano ging snel weer zitten.

"Je kunt maar beter uit de buurt van Kat blijven, Draco. In tegenstelling tot types als Patty, heeft zij klasse, en ze is te goed om als jouw speeltje te functioneren," zei Angelo zacht tegen Draco.

"Misschien ben ik types zonder klasse wel zat, Angelo. En je weet hoe dicht Kat dan in de buurt is," zei Draco, met een halve grijns. Angelo stond nu op het punt Draco te slaan, en Milano zat alles geamuseerd te bekijken. Moon keek verveeld naar Draco.

"Hou je kop, we zijn niet geïnteresseerd in wat jij te vertellen hebt," zei Moon op een gevaarlijke toon, en Draco deed een stap achteruit.

"Dat is dan jammer. Wij blijven hier. Vind je toch niet erg he, Kat?" zei hij, met een knikje naar haar. Zij maakte een onbeleefd gebaar, waar haar middelste vinger bij betrokken was. Draco grinnikte alleen maar, zonder op het onbeleefde gebaar van haar te reageren, en ging naast Blaise op het bankje tegenover Kat en Moon zitten. Angelo ging weer zitten, naast Milano, en ze begonnen zachtjes en verontwaardigd te praten. Kat keek er even naar, en praatte toen verder tegen Moon. Haar stemming was compleet omgeslagen: van de hyperactieve irritante Kat naar de hooghartige Zwadderaar.

Kat leek in veel opzichten op haar broers. Kat was de oudste, en Angelo de jongste, met ongeveer 17 minuten verschil. Ze hadden alledrie donkerzwart haar, Angelo's haar was stijl, dat van Kat was gekruld en Milano had de meeste krullen. Verder had Angelo diepblauwe ogen, Milano's ogen waren groen, en die van Kat zaten er tussen in, meer donkerblauw dan groen. Ze hadden alledrie een licht gebruinde huid en belachelijke en lange namen. Allemaal naar hun Italiaanse afkomst.

Verder leek Kat in haar karakter meer op Angelo dan op Milano. Milano was rustiger, leek altijd verveeld, en had bijna een permanent hooghartige uitdrukking. Angelo kon, als hij niet net zo kil en koud leek als zijn broer, behoorlijk kwaad en fel reageren. Kat had beide eigenschappen, de Zwadderich IJsprinses-houding, en de kwade Kat. Die behoorlijk angstaanjagend was.

Maar, zij ging ook weer een stapje verder. Kat kon ook vreselijk gestoord doen. Af en toe, deze buien waren onvoorspelbaar, deed ze de meest stomme dingen. Dat was de enige karaktertrek die zij als enige van de 'Zwadderichdrieling had'. De gestoordheid, waar Angelo en Milano zich wel eens aan ergerde. Maar dan had Kat haar beste vriendin Moon nog. Moon begreep het als ze een keer dom deed, Moon was zelfs precies hetzelfde. Verder had Kat genoeg vriendinnen, maar ze stond het dichtst bij Moon. Moon was ook de enige, naast haar broers die praktisch alles van haar af wist. Moon was een goede vriendin, ook al begrepen haar broers haar wel altijd.

Na een tijdje ging de coupedeur open. Patty en haar gevolg kwam binnen, en ze begroetten iedereen met veel koude drukte. Patty nam Moon op. Van haar afgetrapte sportschoenen, spijkerbroek en zwarte shirtje, tot haar zwarte haar en diepe blik in haar grijze ogen. Patty wist dat ze niet van Moon kon winnen, dus had ze aan haar nooit openlijk de oorlog verklaard. Patty hoorde bij de vriendinnen van Kat en Moon, maar erg aardig vonden ze elkaar niet. Het was leuk om met Patty om te gaan, maar ze was niet erg aardig, zelfs niet tegenover haar vriendinnen.

"Kat! Wat een leuk rokje! Echt gewoon helemaal te gek! Ik ben echt gewoon helemaal weg van je moeder's zomercollectie, echt gewoon helemaal fantastisch!" krijste Patty tegen Kat, die Moon even aankeek. Moon grijnsde en keek toen weg.

"Dank je! Ik vind je topje leuk," zei Kat, terwijl ze niet bijster enthousiast naar het schreeuwerig roze topje van Patty keek.

"Draag jij dan nooit iets anders dan je moeders ontwerpen?" vroeg een blond meisje in een hoek.

"Nee. Waarom zou ik? Ze ontwerpt het voor mij, en ik draag het liefst mijn eigen stijl kleding," zei Kat, met een kille blik, die even goed was als die waarmee Moon mensen de grond in keek.

"Oh! Daarom heten haar tijdschrift en kledinglijn 'Kat'! En waarom heeft ze het dan niet naar Angelo of Milano vernoemd? Ze ontwerpt toch ook hun kleding," zei de blondine, terwijl ze flirterig naar Kat's broers keek.

"Waarom ga je dat mijn moeder niet vragen?" snauwde Kat. Ze werd gek van die onnozele Zwadderaars. Maar gelukkig hoefde ze niet lang in hun gezelschap te verkeren.

"Kat. Kan je even meekomen? Ik moet je iets vertellen," Kat keek in de serieuze ogen van Moon, die gefluisterd had, en stond toen op.

"We zijn zo terug," zei Kat tegen Angelo en Milano, die knikten.

Moon liep naar de bagagewagon helemaal achterin, mompelde een spreuk en smolt het slot van de deur. Ze liep de donkere ruimte in, nog even controlerend of ze niet werd gevolgd, en sloot toen de deur achter Kat.

Moon draaide zich om, en keek Kat aan. Kat ging op iemands hutkoffer zitten, en kwam tot de ontdeking dat je heel leuk heen en weer kunt schommelen op koffers.

"Oke. Ik was aan het begin van de zomervakantie bij... Mijn biologische vader. Voledemort,"

Kat knikte afwezig, helemaal opgaand in haar nieuwe schommelspelletje.

"En, aan het einde van de eerste week toen moest ik naar hem toe komen, en... hij zei... Nou het kwam erop neer dat hij wilde dat ik me aansluit bij zijn Dooddoeners nu ik oud genoeg ben,"

Er klonk een doffe bonk en Moon keek op. De hutkoffer was omgevallen, en twee benen staken omhoog van achter stapels bagage.

"Kat? Luister je eigenlijk wel?" vroeg Moon geirriteerd.

"Bwuuhwemm" klonk het gedempte gemompel van Kat, die probeerde op te staan. Ze had een te grote schommelzwiep gemaakt tijdens het heen en weer wippen op de koffer toen Moon haar verhaal vertelde. Kat was niet zo'n geweldige luisteraar...

"Oh, Kat, luister nou gewoon even oke? Ik heb je hulp nodig!" riep Moon gefrustreerd uit, terwijl haar zwarte haren voor haar gezicht vielen. Kat kwam eindelijk vanuit een grote berg tassen en koffers omhoog, met haar haar nog erger in de war dan gewoonlijk en een uitdrukking die verraadde dat ze zojuist weer eens iets verschrikkelijks stoms en Kat-achtigs had gedaan.

"Ik luister, ik luister," zei ze, terwijl ze weer op een andere koffer ging zitten, eerst wantrouwig controlerend of het ding ook schommelde. Moon gromde even, maar toen Kat haar weer aankeek, wist ze dat ze luisterde.

"Goed. Dus, hij zei tegen me dat ik een Dooddoener moest worden, en vanuit Zweinstein perfect zou kunnen handelen," zei Moon verbitterd. "Omdat hij me nu eindelijk kan gebruiken, na al die jaren dat hij me 'opvoedde' zoals hij het durfde te noemen, en mijn moeder's leven niet compleet nutteloos geweest was voor hij haar vermoorde,"

Kat had onnatuurlijke grote ogen gekregen, en luisterde met onkarakteristieke aandacht. Kat scheen haar aandacht nooit langer dan vijf seconden ergens bij te kunnen houden.

"En wat zei jij dan?" vroeg ze. Moon haalde haar schouders op.

"Nou ja, je weet hoe vrijgevig hij is met de Onvergeeflijke Vloeken, dus ik probeerde het voorzichtig te zeggen. Ik heb geen zin om Dooddoener te worden," zei Moon.

"Waarom niet?" vroeg Kat, met haar hoofd een beetje schuin.

"Nou! Gewoon, slaaf zijn voor iemand die geen problemen heeft je te vermoorden, en je bedankt voor een van je missies met Crucio. Klinkt dat leuk? Zou jij het doen?" vroeg Moon.

"Nee. Ik wilde weten waarom jij het niet wilde. Mijn ouders willen ook niet dat ik of Angelo of Milano Dooddoener worden, om dezelfde reden. Ze willen alleen dat we positief bij Voldemort staan, of zoiets. Dat hij ons niet op zijn dodenlijst heeft staan, en dat we af en toe iets voor hem moeten doen," zei Kat.

"Oh? Hebben jouw ouders wel eens iets voor Voldemort gedaan?" vroeg Moon geinteresseerd.

"Ja. Nou ja, mijn vader heeft laatst die ene man van het Ministerie uitgeschakeld. Die bij hem in zijn bedrijf had gewerkt. Maar goed, dit heeft er weinig mee te maken. Wat zei je tegen je geliefde vader?" vroeg Kat, terwijl ze een nieuw spel begon: uitvinden hoe vaak je met de hak van je schoen tegen de coupedeur aan kunt schoppen voor het breekt.

"Nou, ik bracht voorzichtig dat ik wel eens wat wilde doen, als ik een goede positie verkeerde, maar dat ik geen echte Dooddoener wilde worden, denk ik. Vond hij natuurlijk niet leuk, Crucio en alles, en hij zei dat ik wel moest. En ik had geen zin om er al gedwongen mee te beginnen, dus ik weigerde, en hij zei dat hij er voor zou zorgen dat ik me zou aansluiten. En toen schopte hij me eruit. Half dan, want ik was zelf natuurlijk ook allang naar buiten gestormd. Maargoed, ik weet zeker dat hij me over wilt halen om mee te doen. En ik wil niet! En verdomme, Katiara Mercedes Rosangelica Grazioso-Amore! Luister gewoon, en kap met alles slopen hier!" riep Moon. Kat keek een beetje schuldbewust naar haar hak, die volkomen onverwachts door de coupedeur was gevlogen, zodat er gerinkel van glas klonk.

"Goed, rustig, rustig, denk aan je strafblad. Vermoord me niet, rustig," zei Kat, een beetje geirriteerd. Niemand mocht haar met haar volledige naam aanspreken, zelfs Moon, Angelo of Milano niet. Ze liet zich altijd Kat noemen, in plaats van Katiara...

"Nou, dus denk je dat hij je hier met rust laat, omdat je je in het territorium bevind van grote oude Dementus?"

Toen Moon haar niet-begrijpend aankeek, zuchte Kat overdreven, en zei op een toontje dat de meeste mensen tegen uitzonderlijke domme kinderen en hun huisdieren gebruiken: "Perkamentus! Gaat hij hier elke vijf minuten voor de les onverwacht opduiken om je te rekruteren?"

Moon haalde haar schouders op. "Ik denk niet dat hij hier persoonlijk zal verschijnen, Kat, maar ik denk dat hij zijn mensen hier wilt gaan gebruiken om me over te halen. Ik denk dat ik van groot belang voor hem ben, ik weet al zijn plannen, en logeer daar elke vakantie! Tot aan de laatste dan, maar goed. Hij moet me koste wat het kost aan zijn kant hebben," Kat knikte begrijpend.

"Ik weet ook niet wat je moet doen, maar ik wil even zeggen dat ik persoonlijk nooit Dooddoener zou worden. En verder- Oh! Verdomme! Ik heb geloof ik mijn kauwgom ingeslikt!" riep Kat, terwijl ze stikkende geluidjes maakte. Moon keek peinzend naar haar, zonder er over na te denken te gaan helpen. Ze had hulp nodig, Voldemort zou haar niet met rust laten. Toen Kat uiteindelijk van haar kauwgom gewonnen had en weer regelmatig adem kon halen, zei ze:

"Bedankt voor je hulp. Blij dat er nog iemand is die om mijn leven geeft. Verder, ik zou me er niet te druk om maken. We hebben nog lang genoeg voor de zomervakantie, en daarvoor kan hij je niks doen. Hou je gewoon vast aan je standpunt, wees sterk, en wat je ook doet, draag dat shirtje nooit meer met die schoenen. De tinten vloeken bij elkaar," zei Kat. Moon knikte, een beetje norser dan gewoonlijk. Alsof mode haar zoveel interesseerde... Hoewel Moon niet het idee had dat haar probleem verholpen was, wist haar vriendin er nu van. En dat was goed, ze zouden wel een oplossing bedenken. Kat en Moon liepen tegelijkertijd de inmiddels vernielde coupedeur uit, zonder om te kijken naar de schade die ze hadden aangericht.

Hmmf...vaag einde... nja, ik ga het niet nog erger verpesten met domme A/N's. Boowtjuh gaat het volgende chappy schrijven. Datje het weet. Noujah, review, want ik moet echt heel erg erg weten wat jullie ervan vonden. Ik vind het persoonlijk een hoogst oninteressant en slecht hoofdstuk, maar wat vind jij? Whaha, anders herschrijf ik het wel, maar dan kan SPB het volgende chappy schrijven. Snapst du? Snapst du wrom ik onvoldoende sta voor Duits? Waar ik btw morgen een SO van heb, en das eigenlijk inmiddels alweer vandaag, ja ik werk s'nachts. Hmm...kan maar beter gaan leren... Verder wilde ik nog een keertje erg Oscar-achtig doen. Sue-AnneSparrow, nog een keer bedankt voor het verbeteren en verduidelijken! En het vage commentaar erbij was supercool! Verder writertje, Faabjuh en me-loves-Orli bedankt voor het lezen ervan. En natuurlijk SPB!

Goed... Ik stop al. Doeidoei! Kus!