Hoofdstuk 3
De volgende dag werd Chris in de krieken van de ochtend wakker en kleedde zich snel aan. Ze ging snel naar de grote zaal. Ze zou vandaag beginnen met verweer tegen de zwarte kunsten. Camille had verteld dat het haar favoriete vak was net als de meeste andere Griffoendors. Ze zouden dit jaar les krijgen van professor Lepras een vrij jonge man met erg bruin haar was haar opgevallen. Ze had de man alleen gister een klein moment aan de oppertafel gezien en daarna was hij de rest van de dag weg geweest.Het leek haar een man die toch veel had mee gemaakt en een goede leraar zou zijn.
Ze pakte was toast en smeerde die in met jam. Haar ogen waren naar de deuren van de grote zaal gericht. Niet veel mensen waren er op alleen een paar Ravenklauwers zaten te praten. Eigenlijk verwachtte ze Camille elk moment. Ze was geen uitslaper en was ook altijs net als Chris vroeg op.
Net toen ze dat had gedacht kwam Camille de hoek om en ging naast haar zitten.
"Bevalt Zweinstein je?" vroeg ze en pakte wat Havermout.
"Ja tot zover wel. Ik had gister niet veel huiswerk en ik ben bevriend geraakt met de jachtopziener" zei Chris.
"Oh, Hagrid. Hij is heel aardig hoor. Al had Celine altijd wel iets op hem aan te merken" zei Camille en begon te eten terwijl Chris geen hap door haar keel kon krijgen.
"Vond je Zweinstein met Celine eigenlijk leuk?" vroeg Chris. Ze wist dat Celine altijd anders deed tegen Camille maar had altijd wel wat te zeuren tegen haar.
"Ze zeurde iets te veel na mijn mening" zei Camille, ze wilde altijd niet te veel over mensen zeggen en was daarmee een echte middelste zus die tussenin zat.
"Ik zou het geen minuut uit houden met haar" zei Chris en nam nijdig een eerste hap van haar ontbijt.
"Ze heeft je niet vergeven omdat je haar moeder hebt afgenomen" floepte Camille er per ongeluk uit en hield een hand voor haar mond en Chris eek haar geschrokken aan. Dit had ze nooit geweten.
"Hoe lang weet je dit al en weet je het zeker?" vroeg Chris die dit bijna niet kon geloven.
"Ze heeft dit ooit aan me verteld en ik wilde tot het goede moment wachten om het te vertellen dat is dus nu. Maar diep in haar weet ik zeker dat ze van je houd" zei Camille en keek in het ontstelde gezicht van Chris.
"Hoe weet jij dat nou, las ze van me zou houden zou ze niet zo kil tegen me doen" zei Chris die wist dat Celine niet altijd zo tegen haar had gedaan. Ooit was er een tijd geweest dat ze afstandelijk maar niet kil tegen Chris had gedaan.
"Toen mama zwanger was van je hing ze de hele tijd om jullie heen en bleef maar tegen je praten in haar buik en toen papa later werd vermoord waar je ook bij betrokken was kon ze het niet meer aan. Ze heeft een rampzalig verleden meegemaakt en door jou worde ze daar aan herinnerd denk ik" legde Camille uit al keek Chris haar niet aan.
"Waarvoor zeg je dat nu pas?" vroeg Chris.
"Ik vind je nu pas oud genoeg" zei Camille en Chris zag Bill aan komen.
"Camille we hebben het over Zwerkbal en begin niet over familie een vriend komt er aan van mij" zei Chris maar voordat Camille antwoord kon geven ging Bill tegenover Chris zitten en wenste ze elkaar goede morgen. Eigenlijk was het geen goede morgen voor haar maar in geen miljoen jaar zou ze uitleggen wat ze had meegemaakt al was het nog zo een goede vriend.
"Is Titus al wakker?" vroeg ze om van onderwerp te veranderen. Niet alleen in het gesprek maar ook in haar hoofd.
"Nee, gelukkig nog niet" zei Bill en dat kon Chris zich goed voorstellen aangezien hij en Tiets zo een beetje het tegenovergestelde van elkaar waren en er snel ruzie tussen die twee ontstond.
"Ja, één ding hebben ze gemeen ze zijn allebei niet verlegen" zei Chris en lachend at ze haar toast verder op dat nu wel makkelijker haar keel door ging.
"Ik ga even naar de wc ik ben zo terug Chris ik moet je nog iets zeggen" zei Camille en stond op.
"Oké, tot zo" zei Chris en zag haar zus op staan en weg lopen.
"Vandaag hebben we verweer tegen de zwarte kunsten ik ben benieuwd hoe het is" zei Bill en Titus was in de tussentijd de grote zaal in gekomen en ging naast Bill zitten.
"Ik heb gehoord dat hij een jeweetwel is geweest" fluisterde Titus en Bill keek hem met grote ogen aan.
"Dan moet hij wel goed les kunnen geven" zei hij en Chris zocht hem aan de oppertafel waar hij net nog had gezeten maar nu op was gestaan en weg was gelopen.
"Ik heb gehoord dat hij inderdaad boeiende lessen geeft" zei Titus. Net toen Titus dat had gezegd kwam de tweeling binnen en ging ook meteen de bel.
"Die hebben ook een goed timing" fluisterde Bill in Chris haar oor en liepen naar de les toe.
"Goedemorgen, ik ben professor Laes. Ik geef verweer tegen de zwarte kunsten" hij was even stil en keek de klas aan. Chris die naast Bill was gaan zitten keek de man aan, Chris had het vermoeden dat ze de man eerder had gezien.
"De eerste les gaan we in groepjes werken, de partner naast wie je nu zit zal je partner zijn" hij was weer stil maar de klas zelf niet. Iedereen praatte druk wat ze zouden moeten doen en toen ze zich omdraaide en naar Titus keek zag ze zijn gezicht vertrekken. In alle snelheid om toch nog een beetje vooraan te zitten had hij naast Tiets moeten zitten die er zelf kennelijk geen moeite mee had maar wel zuchtte toen Professor Laes zijn uitspraak had gedaan.
"We gaan vandaag de lepasspreuk oefenen. Iemand anders zou zo een bezwering nooit aan een begin van een schooljaar geven, maar ik wil kijken hoe hoog het niveau in deze klas is. Ik geloof dat er wel natuurtalenten tussen zitten" zei hij en keek Chris een vol moment aan toen keek hij weer weg en begon iedereen weer opgewonden te praten.
"Oké, wees stil. De Lepasspreuk is een spreuk die dingen een leven geeft, een soort eigen wil. De woorden die je moet gebruiken zijn Lepa Conus, veel succes voor mijn bureau staat een doos met gebruiksvoorwerpen" legde Leas uit en wees met zijn hand op een kartonnen verhuisdoos.
Even was het stil maar toen stonden verschillende leerlingen op om een paar voorwerpen te pakken.
Chris zelf had een Theepot kunnen bemachtigen en Bill, die iets later op was gestaan had nu een dreuzelgum in zijn handen.
"Oké, als jij begint geef ik tips" zei Chris en sprak de spreuk uit. Even dacht ze dat ze de theepot zag bewegen, maar dat bleek ijdele hoop te zijn want het enige wat er gebeurde was dat hij om viel.
"Jammer, nu ik" zei Bill en betoverde zijn gum die rechtop stond.
"Ja, je kan het" zei Chris vol bewondering en keek met open ogen dat het gummetje een rondje draaide.
"Heel knap meneer Wemel en dat al bij de eerste keer" zei een stem achter hem van professor Leas en klapte in zijn handen. Meteen concentreerde Bill zich niet meer en viel het gummetje met een kleine plof op de tafel neer.
"Probeer jij het nu eens, juffrouw Xellirius" zei Leas en nu richtte Chris zich tot het gummetje.
"Lepa Conus" mompelde Chris en nu begon het gummetje bij haar ook een eigen leven te leiden.
"Het geheim is de grootte van het voorwerp, hoe kleiner het voorwerp des te makkelijker de spreuk" fluisterde Leas emt een knipoog naar Bill en Chris.
"Best een aardige kerel" zei Bill en Chris knikte.
Ineens ging de deur open en kwam professor Anderling binnen. Ze liep meteen naar Chris toe en werd door verscheidene leerlingen raar aangestaard.
"Christianne, heb jij je zus Camille gezien?" vroeg ze fluisterend zodat alleen Chris het kon horen.
"Nee, sinds vanmorgen niet" zei ze en keek met een vragende blik Anderling aan.
"Kom vanavond zes uur naar mijn kantoor dan vertel ik meer" zei ze en liep nu naar Leas toe om alles uit te leggen.
"Wat gebeurde er nou?" vroeg Titus, het was vijf uur, maar Chris kon niet wachten tot ze naar Anderling toe kon. De uren na verweer tegen de zwarte kunsten had ze er de hele tijd over nagedacht. Camille kon niet spijbelen, zo een type was het niet. Maar ook geen type dat ze uren op de wc bleef tutten. Het had natuurlijk wel gekund dat ze meteen door was gegaan naar de les met een vriendin. Maar Chris had haar zus de hele dag nog niet gezien na het ontbijt.
"Dat heb ik al verteld, Anderling wilde mij spreken" zei Chris die niet meer tegen het gezeur van Titus kon. De hele dag had hij gezeurd wat er was gebeurd. Chris had gezegd dat ze naar Anderling toe moest maar Titus geloofde dat niet helemaal. Ze was ook niet van plan om over de problemen van haar familie te beginnen, en al helemaal niet nu ze eindelijk vrienden had. Waarvoor moest dit nu met Camille gebeuren.
"Dan heb je zeker ook al twintig keer gehoord dat ik niet geloof dat Anderling voor zo een klein onbenullig dingetje de klas binnen komt en al zeker niet op de eerste schooldag" zei Tiets die de hele tijd haar mond had gehouden.
"Jullie zijn echt ongelofelijk hé? Anderling wilde me spreken omdat Camille verdwenen is" zei Chris die nite meer tegen het gezeur kon. De gezichten van Titus en Tiets betrokken en ook Luuk en Bill die erbij zaten keken met veel medelijden in hun ogen. Chris stond op en liep snel naar de meisjesslaapzaal, daar was ze tenminste van Titus af, die zou nu zeker vragen gaan stellen. Het enige probleem was Tiets. Op de wc zou ze een tijdje veilig zijn. Ja, dat was de oplossing. Ze deed de deur van de wc open en deed die gelijk op slot. Toen ze zich in de vrij grote wc omdraaide zag ze Martine staan die haar angstig aan keek. Ze stond voor de wc waar een stank uit kwam dat Chris bijna dacht dat er iemand over zijn nek was gegaan.
"Kan een mens dan helemaal geen privacy meer hebben?" vroeg ze, ze pakte een tasje bij de wasbak en liep weg.
"Een wc is niet om te kotsen, en er zit speciaal een slot op voor privacy!" schreeuwde Chris terug. Ze was helemaal niet meer in een goede stemming. Niet alleen zou Tiets zo meteen een driftbui op de deur afreageren, maar ook moest ze over een uur naar Anderling toe.
"Chris, doe die deur open!" schreeuwde ze ook niet veel later en klopte op de deur en probeerde hem open te maken.
"Tiets ik zit op de wc, ik wil privacy, er zit niet voor niets een slot op de deur" zei Chris en keek in de spiegel nar zichzelf. Ze zag dat haat ravenzwarte haar iets door de war zat en deed dit goed en voordat ze het wist hoorde ze gemompel achter de deur en vloog Tiets binnen.
"Chris, we vinden het heel erg van Camille" zei ze nu kalmer dan dat ze een paar seconde geleden had geklonken.
"Maar ik weet dat je nog iets verzwijgt" zei ze en trok zonder iets te zeggen Chris mee uit de wc en liep naar het bed van Tiets.
"Ik heb dit boek gevonden, het lag op de grond en lag open op deze pagina" zei Tiets en gaf het Boek aan Chris waar een heel stuk was geweid aan de dood van haar vader. Ze bekeek de bladzijde waar het verhaal op stond en pakte het boek uit Tiets handen en deed het dicht. Ze deed het in haar tas die ze weer terug legde naast haar bed.
"Bijna zes jaar geleden is het gebeurd maar ik weet het nog als de dag van gister" zei Chris zonder Tiets aan te kijken.
"Ik snap het, je hoeft het verder niet uit te leggen ik vertel de jongens niets" zei Tiets omhelsde Chris. Enigszins voelde ze zich nu opgelucht dat Tiets haar nu niet meer zou overhoren, maar aan de ene kant was het de halve waarheid.
"Dank je" zei Chris en omhelsde Tiets.
"Fijn dat je kon komen" zei professor Perkamentus. Ze was naar Anderling gegaan om er uiteindelijk achter te komen dat ze niet alleen met haar zou spreken maar ook met het schoolhoofd zelf.
"Ga zitten" zei Perkamentus, het klonk als een verzoek en Chris ging ook op de bruine foetuil zitten die achter het bureau stond.
"Heb jij na het ontbijt nog iets van je zus Camille gezien of gehoord?" vroeg Perkamentus en zag achter zijn halfronde brilletje zijn ogen fonkelen.
"Nee, ze zei dat ze naar de wc moest en sindsdien heb ik haar niet meer gezien" zei Chris en er kwam een angst boven die ze de hele dag nog niet had gevoeld.
"Dan doet het me pijn om te vertellen dat je zus is verdwenen, ik hou ontvoering niet uit gezien het verleden" zei Anderling.
"Altijd het verleden maar, waarvoor laat niemand het verleden met rust. Die stomme oorlog is al lang over" zei Chris en voelde tranen op komen.
"Dat zijn wijze woorden, maar waarschijnlijk zullen de Xellirius zussen altijd op hun hoede moeten wezen, Menerva zou je ons even alleen willen laten?" vroeg Perkamentus en Anderling knikte en liep 'haar' kantoor uit.
"De echte reden dat je vader dood is gegaan is dat je vader een voorwerp moest beschermen. Niemand weet wat dit voorwerp is en waar het nu is, zelf je oudste zus niet. Een dag voordat je vader werd vermoord heb ik hem gesproken, maar hij wilde niet vertellen wat het voorwerp was voor mijn bescherming en die van zijn gezin had hij verteld. Daarna heb ik hem nooit meer gesproken. Het had een goed oordelid kunnen wezen, dat zeker maar…"
"Wat wilt u zeggen?" vroeg Chris en waarschijnlijk en voelde zich nu de eerste persoon die Albus Perkamentus stil had gekregen. Even dacht ze dat Perkamentus boos zou worden maar in tegenstelling tot dat lachte hij.
"Je lijkt meer op je vader dan je denkt" zei hij en Chris stond op.
"Het gene wat ik hier duidelijk mee wil maken is dat je uit moet kijken. Degene die het op Camille heeft voorzien heeft het waarschijnlijk ook op jou voorzien en aangezien jij de jongste en waardevolste bent moet je extra uitkijken" zei Perkamentus serieus.
"Ga nu maar weer naar je leerlingenkamer" zei Perkamentus met een knipoog en Chris draaide zich onmiddellijk om en liep weg.
Zo het heeft een tijd geduurd maar ik heb weer een stukje geschreven. Ik heb het heel druk enzo maja veel leesplezier D