Hoofdstuk 4

"Dus ze is zomaar uit het niets verdwenen?" vroeg Titus aan Chris en Chris knikte. De volgende dag hadden haar vrienden haar de hele dag ondervraagd. Chris zelf had gezegd dat ze het 's avonds zou zeggen. Eigenlijk wilde ze het helemaal niet zeggen. Als ze het zou zeggen zou het zo officieel klinken.

"Dat hoor je toch" zei Tiets en nam een hap van haar bami.

"Dat heet medeleven" zei hij terug.

"Hou nou eens op met ruziën" zei Bill geïrriteerd en Chris keek hem lief aan. Net als zij vond hij het geruzie van Tiets en Titus ook irritant. Tiets en Titus keken hem raar aan en stonden voor de eerste keer die dag met hun mond vol tanden.

"Wat vinden je ouders er van?" vroeg Luuk.

"Ik weet het niet" zei Chris en de blikken van haar en Tiets kruiste elkaar. Zij was de enige die wist dat ze geen ouders meer had.

"Die zijn natuurlijk doodongerust" zei Tiets als hulp er bovenuit en ging weer verder met eten. Het werd stil totdat Chris' oog ergens op viel. Haar ogen werden groot. Samen met professor Perkamentus kwam Celine binnen gelopen die nu naar haar toe liep.

"Chris ik logeer hier op Zweinstein totdat Camille weer is gevonden" zei ze toen ze achter haar stond en Chris stond op.

"Waar slaap je?" vroeg ze en het was Perkamentus die antwoord gaf.

"Ze slaapt in de logeervertrekken, daar is het, het veiligst" zei hij kalm en Chris zag kleine lichtjes in zijn ogen branden.

"Ja, en pas goed op jezelf" zei Celine en liep nu door met Perkamentus op haar hielen.

Had Chris het nu goed verstaan. Had haar zus net gevraagd of ze op wilde passen. In haar hele leven had ze nog nooit zoiets tegen haar gezegd.

"Zal ik doen!" schreeuwde ze na maar Celine negeerde haar terwijl ze een deur door ging.

"En dat was…" vroeg Titus.

"Mijn andere zus" zei Chris en liet haar eten nu staan. Ze zou nu toch niets meer door haar keel krijgen.

"Hoe veel heb je er dan?" vroeg Bill die zo te zien ook geen honger meer had.

"Twee, Camille en Celine" legde Chris uit.

"Ik heb er een naast me zitten en daar heb ik mijn handen vol aan" zei Tiets plagerig tegen Luuk die als twee druppels water op haar leek en niets terug zei.

"Hij heeft eerder zijn handen vol aan jou dan andersom" zei Titus terug.

"Dat heeft hij niet, en hoe zit het dan met jou heb jij broers of zussen?" vroeg ze maar het was duidelijk dat ze er over heen praatte en er niets meer tegenin kon zeggen.

"Een broertje" zei Titus en schepte nog wat op.

"N ij ill?" vroeg Titus met volle mond maar slikte alles snel door toen hij door kreeg dat iedereen hem met een vies gezicht aan keek.

"Ik heb een zusje en nog 5 jongere broers" zei hij en iedereen keek hem even met een verbaasd gezicht aan.

"Ik ga naar mijn zus toe ik" zei Chris opeens die geen zin meer had op over het onderwerp 'familie' te praten.

"Weet iemand waar de logeervertrekken zijn?" vroeg ze en iedereen haalde zijn of haar schouders op.

"Ik heb wel ooit iets gelezen" zei Luuk opeens.

"Er zijn kamers in de kerkers, maar waar zou ik niet weten" vertelde hij verder.

"Dan heb je zeker over de leerlingenkamer van Zwadderich gelezen want die bevind zich daar namelijk ook en zet daar geen stap in de buurt" zei Tiets.

"Dus met andere woorden je bent bang" zei Titus met een kwaadaardige glimlach.

"Natuurlijk niet, Luuk sta op en breng ons er heen" zei Tiets en ze trok haar broer omhoog en werd gedwongen om hen er heen te brengen.

Een paar minuten later liepen de vrienden in de kerkers en zagen veel Zwadderaars lopen die het groepje af en toe raar aan keek.

"Hoe lang is deze gang?" vroeg Tiets die arm in arm met haar broer liep.

"Niet zo lang" zei hij maar zo te zien genoot hij dat zijn zus voor de eerste keer iets eng vond en het was niet eens iets groots.

"Boe!" schreeuwde opeens iemand achter Tiets en toen ze bang op keek zag Tiets dat het Titus was die haat liet schrikken.

"Sorry, zo meteen krijg ik de kans niet meer" zei hij en Tiets was voor de eerste keer niet in staat iets terug te zeggen.

"Doe eens een keer normaal" zei Bill die van het gezicht van Chris kon aflezend at ze die twee wel kon villen.

Voordat iemand kritiek kon geven zei Luuk opeens dat ze er waren, ze waren net een zij-ingang in gelopen en stonden nu voor een grote houten deur.

Chris zuchtte en klopte op de deur. Eigenlijk hoopte ze dat er niemand zou open doen maar toen ze een paar tellen later Celine in de deuropening zag was ze enigszins wel blij.

"Hoi" zei ze bijna onverstaanbaar en maakte een gebaar dat Chris binnen mocht komen. Ze nam snel afscheid van iedereen en stapte naar binnen terwijl ze de deur dicht deed. Je kon heel goed zien dat Celine net aangekomen was. Haar koffer lag open en was nu alles aan het uit pakken.

"Perkamentus vind het niet veilig voor mij buiten Zweinstein, een aardige kerel" zei Celine die anders probeerde te doen tegen Chris.

"Celine, het spijt me ik weet dat je beter met Camille kon opschieten dan met mij maar…"

"Chris hou eens op, niet alles draait hier om jou. Camille is vermist doordat onze vader een rebel was en iedereen wil wraak en het enige wat jij tegen mij te zeggen hebt is het spijt me?" zei ze verontwaardigd en de oude vertrouwde Celine was weer terug gekomen.

"Wat verwacht je dan van mij?" vroeg Chris en ze kwamen allebei dichter naar elkaar toe en keken elkaar venijnig aan. Celine die een kop groter was dat Chris keek haar intimiderend aan maar Chris trok zich daar niets van aan.

"Dat je eindelijk eens volwassen word" zei Celine en ging verder met uitpakken.

"Ik denk niet dat dit met volwassenheid te maken heeft. Onze zus is ontvoerd en misschien wel recht voor mijn neus. We zouden elkaar juist moeten steunen" zei Chris en Celine luisterde aandachtig.

"Wat zou ik dan moeten doen? Ik kan het nauwelijks zelf geloven" zei Celine op een zachte toon. Dezelfde zachte toon waarmee ze de deur had open gedaan.

"Je zou mij niet als je een irritant kind kunnen zien waar jou ouders hun leven voor hebben gegeven maar als je jongere zus die een oudere zus nodig heeft" zei Chris en even stond Celine stil en keek haar aan, maar daarna gebeurde iets dat ze nooit had verwacht. Celine liep naar haar toe en omhelsde haar. Ze kon het niet meer droog houden en begon geluidloos te huilen. Chris sloeg haar armen om Celine heen en ook over haar wang gleed een traan.

Die avond bleef ze nog bij Celine zitten. Ze hadden van alles besproken en voor het eerst in haar leven zag Chris Celine als een grote zus. Ze wist niet waardoor het was gekomen dat Celine ineens heel anders deed. Het enige wat ze wist was dat ze het niet erg vond. Rond een uur of 11 ging ze terug naar de toren van Griffoendor. Ze zag dat de hele leerlingenkamer leeg was afgezien van Titus en Bill die nog huiswerk zaten te maken. Toen ze Chris binnen zagen komen keken ze geschrokken op en begonnen alles op te ruimen.

"Wat is er?" vroeg Chris dan ook.

"Niks" zei Titus en stond op.

"Zitten blijven, vertel me wat er gebeurd is" zei Chris en duwde Titus terug in de zetel en nam zelf plaats in de zetel er naast.

"Er is echt niks" zei Bill.

"Ik ken jullie maar pas, maar ik zie nu wel dat jullie liegen, vooral jij Titus" zei Chris en ze zag dat Titus de blikken van Chris meed. Hij mompelde iets onverstaanbaars wat Chris niet kom verstaan.

"Wat zei je?" vroeg ze en nu zei Titus het op duidelijke toon.

"Is het waar dat je geen ouders meer hebt?" vroeg hij en Chris voelde zichzelf langzaam rood worden.

"Het zit zo, we hadden het er over dat het raar was dat alleen je zus hier was en niet je ouders mee hadden genomen. Toen zei Tiets dat ze van jou had gehoord dat je geen ouders meer had" legde Bill uit en Chris kon Tiets op dat moment wel vermoorden.

"Oké, het is waar, maar zeg het alsjeblieft niet door" drukte Chris hun op het hard en knikte.

"Hoe zijn ze dan dood gegaan?" vroeg Titus. Het was niet de normale manier van praten op welke toon Titus het vroeg maar een lieve medelevende toon die Chris nog nooit eerder van hem had gehoord.

"Mijn moeder is bij mijn geboorte gestorven en mijn vader is vermoord toen ik zes was doordat hij een rebellenleider was" vertelde Chris maar keek Bill en Titus niet aan.

"Als jullie het niet erg vinden ga ik nu naar de slaapzaal, ik heb nog met iemand een appeltje te schillen" zei Chris, ze voelde zich namelijk niet meer op haar gemak en liep naar de slaapzaal.

Na een paar maanden wachten is het weer zo ver D een nieuw hoofdstuk. Ik had het nogal druk met andere verhalen en had absoluut geen inspri meer voor dit verhaal, maar nu wel weer wat D dus veel leesplezier

-xXx-