Hoofdstuk 4
370: De Krijtkampioen
Sidonia staarde uit het keukenraam, ontmoedigd door de regen die gestaag naar beneden viel. Het was uitgerekend vandaag, de dag waarop ze aan hun vrienden en familie wilde vertellen over haar zwangerschap. Ze was al zo zenuwachtig als maar kon en de regen leek een slechte voorbode te zijn.
"We maken er een geweldige dag van, Sidonie. Maak je maar geen zorgen."
Sidonia draaide zich om en zag Lambik haar keuken binnen komen. "Het zou fijn zijn als we naar buiten kunnen." zuchtte ze terwijl ze naar het sombere weer buiten keek en ze ging weer verder met een van de vele hapjes voor die dag.
Er viel een stilte tussen hen en Lambik liep naar haar toe. Hij ging naast haar staan en keek hoe ze bezig was met het gerecht. "Sidonia…"
"Kan je mij met rust laten, Lambik? Ik moet nog zoveel doen en zo weinig tijd en dan ook nog…"
Lambik gaf haar de kans niet om haar tirade af te maken. Hij pakte haar handen, trok haar zachtjes nog dichter naar hem toe en omhelsde haar. "Het zijn onze familie en vrienden, die vinden alles goed." glimlachte hij en hij keek haar aan. "Maak je alsjeblieft niet zo druk. Het…"
Sidonia keek verrast op naar Lambik, haar zorgen en spanning begonnen langzaam te verminderen. Maar ze merkte ook dat Lambik zelf nerveus was. "Lambikske, wat is er?"
"Ik ben mijn vluchtplan alvast aan het bedenken voor wanneer we je vader vertellen dat je zwanger bent."
Sidonia schoot in de lach en ze liet Lambik los. "Ik ga weer verder, Lambik." zei ze terwijl ze de voordeur hoorde open gaan. "Kan jij kijken wie er zo vroeg al aanwezig is?"
Lambik knikte, gaf haar een kus op haar wang en liep de keuken weer uit. Sidonia voelde de zenuwen weer opborrelen; ze had gehoopt meer tijd te hebben om zich mentaal voor te bereiden voordat iedereen arriveerde.
Sidonia knoopte de keukenschort wat strakker en ging weer verder. Met een kleine leugen hadden ze iedereen die dicht bij haar en Lambik stonden deze dag uitgenodigd, maar ze had nog geen idee hoe ze dit nieuws moest brengen.
Plotseling hoorde ze een stem achter zich. "Ik dacht dat je misschien wel wat hulp kon gebruiken." Sidonia draaide zich om en daar stond Anne-Marie met een grote glimlach. "Het klonk alsof je alles zelf wilde doen, dus ik had maar alvast wat hapjes gemaakt." zei ze en ze bracht een schaal met hapjes naar de koelkast.
"Dank je, Anne-Marie. Dat wordt zeker gewaardeerd."
Anne-Marie keek naar Sidonia, of beter gezegd, ze bekeek Sidonia van top tot teen. Ineens werden Anne-Marie's ogen groot en liep ze op Sidonia af. "Ben je zwanger?" fluisterde ze verbaasd en keek naar Sidonia's buik. "Hoe is dit gebeurd?"
Sidonia keek haar verbaasd aan. "Hoe…" Ze bekeek zichzelf en zag hoe Anne-Marie dit had kunnen zien. Door het schort strakker te trekken, was haar buik zichtbaarder geworden. Sidonia knoopte het schort weer los en keek naar Anne-Marie. "Lambik en ik… Het is nogal… Ik heb geen idee hoe ik dit moet uitleggen."
"Je hoeft het niet uitleggen." zei Anne-Marie en ze omhelsde Sidonia. "Het belangrijkste is dat alles goed gaat met jou en je kleintje."
"Ik had onlangs een controle en alles ziet er goed uit. Ik voel me ook goed, hoewel ik af en toe behoorlijk moe ben."
Anne-Marie liet Sidonia weer los en keek naar de hapjes die op de aanrecht stonden. "Ik kom je helpen en dan kan het feest beginnen."
Terwijl Sidonia en Anne-Marie samenwerkten in de keuken, kwamen af en toe vrienden binnenlopen om te kijken hoe het ging. Sidonia wist dat het allemaal goed zou komen, maar dat zorgde er niet voor dat haar zenuwen minder werden.
Terwijl de laatste hapjes in de oven stonden, ging ineens haar mobiel af. Verbaasd pakte Sidonia haar mobiel op en accepteerde het gesprek van Ricardo. "Is er iets aan de hand, Ricardo? Je weet dat het mijn vrije dag is vandaag?"
"Zeker, maar ik moest dit toch echt even kwijt." klonk er aan de andere kant terwijl de deur van de keuken weer open ging. Margaritha liep de keuken in en keek verbaasd naar Sidonia en Anne-Marie.
"Stoor ik?" vroeg Margaritha verbaasd terwijl ze naar Sidonia en Anne-Marie keek.
Sidonia schudde haar hoofd en richtte haar aandacht op Ricardo. "Wat is er, Ricardo? Ik heb het vreselijk druk momenteel."
"Ik hoorde dat Margaritha zwanger was. Wist jij dat?"
Sidonia kreeg de kans niet om te antwoorden, want Margaritha pakte haar mobiel af. "Jij maakt nu bekend wie jouw bron is en ik zorg ervoor dat diegene nooit meer iets kan zeggen."
Sidonia pakte haar mobiel terug en zei snel gedag tegen Ricardo. Natuurlijk wist ze al dat Margaritha zwanger was, ze was er immers bij toen ze de zwangerschapstest deed. Het was zelfs haar idee dat Margaritha de test zou doen. "Goedemiddag Mar."
Margaritha zuchtte en leunde tegen het aanrecht aan. "Sorry, Sidonie. Ik moet Ricardo niet op mijn zenuwen laten werken." Ze keek naar Anne-Marie en stak haar hand uit. "Ik ben Margaritha en ik werk samen met Sidonia op kantoor."
"Anne-Marie, een goede vriendin van Sidonia." zei Anne-Marie terwijl ze de hand schudde.
Margaritha keek naar Sidonia. "Ik heb je wekenlang niet gezien, en dan gebeurt dit net nu ik me eindelijk een stuk beter begon te voelen." Ze begon Sidonia beter te bekijken en pakte plots Sidonia's handen. "Was het die avond?" vroeg ze verbaasd.
Sidonia keek haar met enige verbazing aan en zuchtte. Het leek erop dat het geheim moeilijker te bewaren was dan ze had gedacht. "Het was inderdaad die ene avond. Maar hoe..."
Margaritha grinnikte. "Ik ken je langer dan vandaag en deze blouse zorgt er wel voor dat jouw boezem duidelijker aanwezig is dan normaal." Even dacht Margaritha na. "Zullen Eric en ik de enigen zijn die dit nieuws gaan weten?"
Sidonia schudde haar hoofd. "Ik wil het over een aantal weken ook op kantoor vertellen, maar jij en Eric zijn goede vrienden van mij en Lambik. Dus we wilden het jullie iets eerder vertellen dan de rest. Martin en Marina weten het trouwens ook."
Lambik liep op dat moment de keuken in en keek verbaasd naar het groepje vrouwen dat er stond. "Iedereen vraagt zich af waar de gastvrouwe blijft." zei hij met een kleine glimlach. "Mag ik Sidonia nog even alleen spreken?"
Margaritha en Anne-Marie knikten en liepen de keuken uit met beiden een schaal hapjes in de handen.
Lambik keek Sidonia aan. "Dit is het moment." zuchtte hij en hij keek haar aan. "Ik weet in ieder geval dat mijn vader het geweldig vindt om te horen dat hij eindelijk een kleinkind krijgt."
"En je hoeft niet bang te zijn voor mijn vader, althans, dat denk ik dan." zei Sidonia met een glimlach terwijl ze Lambik een schaal gaf. "Laten we het maar doen."
Nog voor ze weg kon lopen, gaf Lambik haar een kus op de wang. Vanaf nu konden ze toch echt niet meer terug…
