Marcus wordt wakker op een onbekende plek. De Elfde Hongerspelen beginnen
Mijn hoofd doet pijn. En ondanks dat ik zeker weet dat ik veel heb gedronken gisteravond heb ik een droge mond. Maar ik vergeet die dingen meteen wanneer ik mijn ogen open doe. De kamer en het matras waar ik op lig zijn mij totaal onbekend. Ik kijk onderzoekend de kamer rond. Naast mijn matras staat een tweepersoonsbed die er beslapen uitziet. Ik zie een bureau en een stoel. En aan de andere kant een kastje waarvan ik vermoed dat er kleren in opgeborgen liggen.
Tegenover me zie ik een deur half open staan. Het is een aangrenzende badkamer. Voor de spiegel staat Emilia. Ze heeft nog geen shirt aan en spuit iets met een busje onder haar oksels. Deodorant denk ik. Nathan heeft me al eens gezegd dat ik dat moet kopen, maar ik vind het onzin. Ik was me goed en in District 10 is dat spul geeneens te koop. Ik zou eigenlijk weg moeten kijken, omdat ik dankzij de spiegel goed zich heb op Emilia. Maar ik blijf kijken. Ze ziet er niet alleen fit uit, maar ook aantrekkelijk. Maar hoe ben ik hier terecht gekomen?
Al gauw trekt Emilia haar shirt aan en loopt van de badkamer haar kamer in. 'Kijk eens wie er wakker is,' zegt ze met een glimlach. Ik grijns terug. 'Hoe voel je je?' vraagt ze. Ik zucht. 'Niet geweldig,' geef ik toe. Ze knikt meelevend. 'Je hebt aardig wat gedronken gisteren. Ik heb je uiteindelijk maar meegenomen naar mijn appartement. Ik dacht dat je liever niet had dat ze je zo zouden zien in het Trainingscentrum.' Ik knik. 'Dankje,' zeg ik. 'Geen probleem,' zegt ze. 'Ik vond het wel gezellig met jou.'
Ik schrik opeens. 'Hoe laat is het?' vraag ik gejaagd. 'Bijna 8 uur,' antwoord Emilia. Ik kom weer iets tot rust. De Spelen beginnen pas over twee uur. Maar ik moet snel weer terug naar het Trainingscentrum. 'Ik stond eigenlijk op het punt om naar mijn werk te gaan,' zegt Emillia. Ik herinner me hoe ik zag dat ze het gebouw uitliep dat van het Ministerie van Veiligheid is. 'Je gaat naar je werk?' vraag ik zo achteloos mogelijk. 'De meeste mensen nemen vrij tijdens de Spelen. Je moet belangrijk werk hebben.' Ze lacht. 'Ik heb een simpel baantje als secretaresse bij het Ministerie van Veiligheid. Ik had eerlijk gezegd liever vrij gehad, maar bij ons gaat het werk altijd door.' Ik knik terwijl ik normaal probeer te kijken. Wat betekent dit? Als ze door Cornelus is gestuurd om mij aan het praten te krijgen zou ze niet eerlijk zeggen dat ze voor de geheime dienst werkt. Dat is niet logisch. Hoe dan ook is het niet slim om haar in vertrouwen te nemen. Ik moet op mijn hoede blijven.
Emilia loopt de badkamer in en komt even later terug met een glas water en een paar pillen. 'Dit helpt tegen de hoofdpijn,' zegt ze. Hierna pakt ze een tas van de stoel. 'Ik moet nu echt vertrekken anders ben ik te laat. Trek de deur achter je dicht als jij vertrekt. Die gaat dan automatisch op slot. En steel mijn spullen niet,' zegt ze grijnzend. 'Anders loop ik naar de krant om te zeggen dat Marcus Long een dief is.' Ik glimlach terug. 'Afgesproken.'
Wanneer ik haar genoeg tijd heb gegeven om te vertrekken, sta ik gelijk op. Ik voel pijnscheuten door mijn hoofd schieten. Die verrekte drank. Hoe had ik zo dom kunnen zijn? Het glas water dat Emilia voor me heeft klaargezet spoel ik door de gootsteen in de badkamer. Als ze eropuit is om mij neer te halen door mij te drogeren, ga ik het haar niet zo makkelijk maken. De pillen stop ik in mijn broekzak. Hierna pak ik al mijn kleren en spullen bijeen om te vertrekken. Ik denk er nog over na om haar appartement te doorzoeken. Zo'n kans krijg je maar één keer in je leven, maar als Emilia staatsgeheime documenten hier zou hebben had ze me nooit alleen achtergelaten. Bovendien ben ik al laat.
Wanneer ik het appartementsgebouw verlaat, besef ik me dat ik niet weet waar ik precies ben. Gelukkig is het Trainingscentrum één van de hoogste gebouwen in het Capitool waardoor ik toch weet welke kant ik op moet lopen. De pillen laat ik onopvallend in een rioolputje vallen waar ik langs loop.
Na tien minuten kom ik aan in het Trainingscentrum. Ik pak meteen de lift naar de tiende verdieping. Wanneer ik daar aan kom zie ik dat Nathan al lang en breed op is en de televisie in alle kamers waar een scherm is aangezet heeft. 'Waar zat jij de hele nacht?' zegt hij met een frons. Ik besef dat de drankgeur nog aan mijn kleren moet zitten. Hoewel hij het probeert te verbergen zie ik dat hij boos is. 'Doet er niet toe,' zeg ik. Gelukkig hoef ik als mentor geen verantwoording aan Nathan af te leggen. 'Trek wat schone kleren aan en kom dan gauw hiernaartoe. Ze gaan zomenteen de Arena onthullen. En neem die hond van je mee, want die blaft al de hele ochtend de oren van mijn hoofd.' Ik knik en vertrek gauw naar mijn kamer om me om te kleden. Hierna neem ik Shaxa mee naar de zitkamer.
Nathan zit al voor de televisie. Ik zie dat de Arena nog niet onthuld is, want op het scherm is Blasius in zijn studio te zien. Er zijn verschillende presentatoren voor de Spelen. Blasius wordt het best betaald en neemt dus het overgrote deel van de presentatie van de dagdelen voor zijn rekening. 's Avond en 's nacht zijn er andere presentatoren. Hoe dan ook is Blasius er altijd voor het begin en het eind van de Spelen. Als het erop lijkt dat de finale 's nacht zal plaatsvinden, wordt hij uit bed gebeld. Maar hij wordt hier dan ook rijkelijk voor betaald heeft Nathan me eens verteld.
Blasius noemt een aantal percentages van de weddenschappen. En laat met een grafiek zien hoe die zich verhouden tot de voorgaande jaren. Het overgrote deel van de weddenschap op de winnende kandidaat gaan naar de beroepsdistricten, maar vergeleken vorig jaar is dat wel iets gedaald. 'Het lijkt erop dat de winst van Marcus Long de mensen aan het denken heeft gezet,' legt Blasius uit. ik verschuif wat ongemakkelijk in mijn stoel terwijl ik door de haren van Shaxa graai.
Na het gedeelte over de weddenschappen kijkt Blasius recht de camera in. 'En dan nu: over een uur worden de tributen in de Arena losgelaten. Het is tijd om te kijken in welk gebied de tributen terecht komen en welke wapens er voor hen klaar liggen. Het beeld veranderd van de studio naar een beeld hoog boven de Arena waarop je de hele Arena kunt zien.
Zoals elk jaar is de Arena weer ontzettend groot. Het strekt aan alle kanten vele tientallen kilometers uit. In het midden van de Arena ligt een dal. Het ziet er een beetje uit als een kom. In het midden kan ik een klein goud puntje zien. Dat moet de Hoorn zijn, maar vanaf de hoogte van deze camera is nog niet te zien wat er precies bij de Hoorn ligt. Om het dal ligt gedeeltelijk bos maar aan de westelijke kant is een Uitgestrekt gebied waar iets groeit dat eruit ziet als een soort maïsplanten, maar dan zonder de maïs. In het Noordoosten ligt weer een groot gebied van Bos afgewisseld met open vlaktes en waterbronnen. Het publiek lijkt het kat- en muisspel tussen tributen altijd weer leuk te vinden en dus is er bijna altijd wel een gebied met veel schuilplaatsen. In het Zuiden ligt er wel begroeiing op de route die heuvelop loopt, maar aan de bovenkant is er niets anders dan een kale vlakte zonder enige water- en voedselbronnen en alleen een aantal grote rotsblokken en grotten als bescherming.
Blasius neemt ons via verschillende camera's mee naar mogelijke vluchtroutes die tributen kunnen nemen. 'Zoals jullie zien hebben de Spelmakers De Hoorn dit jaar in een diep dal geplaatst. Dit betekent dat Tributen die besluiten te vluchten het zwaar krijgen, omdat ze een behoorlijke afstand bergop moeten lopen voordat ze uit het zicht zijn. En geloof me: Er is reden genoeg om te vluchten.'
Na dit gezegd te hebben verschijnt er een beeld op het scherm waarop te zien is welke voorraden er zijn. Of beter gezegd welke voorraden er niet zijn. Dicht bij De Hoorn liggen een boog met een koker pijlen, een kort zwaard en een rugzak. Verder liggen er verspreid over het gebied bij De Hoorn nog wat knuppels, meer ligt er niet. Mijn tenen krommen zich in mijn schoenen. Kendra en Jullian hebben geeneens de kans om iets bruikbaars te pakken voor ze op de vlucht slaan.
Ze maken geen kans om de wapens of tas te pakken die dicht bij De Hoorn liggen en ze zijn beide niet sterk genoeg om zich te verdedigen met een knuppel. Bovendien zullen ze hun tijd effectief moeten gebruiken om bergop te vluchten zodat ze gauw uit het zicht zijn. Aan de noord-, oost- en zuidkant van de Hoorn is de helling naar omhoog erg stijl. Vanaf de bovenkant van de helling is er een kaal gebied van ongeveer 500 meter. Daarna komen er langzaam struiken en bomen in het gebied totdat er uiteindelijk een volledig bebost gebied is. Gebied met bos is altijd erg populair bij de Spelmaker, omdat het voedsel en waterbronnen bied zodat tributen langer in leven brengen en het kansen biedt voor hinderlagen, vallen en andere dingen die het Spel zoveel spannender maken.
Nadat Blasius ons de meertjes en rivieren laat zien en nog een paar struiken met eetbare bessen, noten en wortels. Neemt hij ons via het beeldscherm mee naar de westkant van de Hoorn. De helling aan deze kant is veel minder stijl en vanaf de Hoorn is te zien dat er bovenaan de Westkant een soort lang gras groeit. Het gras is ongeveer zolang als dat ik zelf ben. 'Dit is niet zomaar gras,' zegt Blasius samenzweerderig. 'Onze wetenschappers hebben maandenlang gewerkt om een nieuw soort gras te kweken dat messcherp is. Doordat de helling hier minder stijl is zullen veel tributen die kant op vluchten, maar degenen die het gras in vluchten zullen sterven aan de vele sneeën die hen openhalen.'
Mijn schuifel op de bank. Zullen Kendra en Jullian deze val doorzien en vluchten via de steile helling? Of zullen zij de verkeerde kant op gaan en gedwongen zijn terug te keren naar de Hoorn waar de Beroepstributen hen op zullen wachten? Blasius laat ook de zuidkant van de Arena zien. De eerste 5 kilometer is er niks anders dan een kale vlakte. Maar daarna kunnen tributen een bos betreden. Er zijn in dit bos minder water en eetbare planten dan in het bos in het Noordoosten, maar alsnog gok ik dat Kendra en Jullian vindingrijk genoeg zijn om hier te overleven.
Al gauw komt is het moment aangebroken waar de tributen in de Arena zullen worden losgelaten. Ik herinner me hoe ik zweethanden kreeg en mijn hart sneller begon te kloppen. Kendra en Jullian zullen waarschijnlijk net zo bang zijn als ik toen was.
In de grond verschijnen 24 gaten waar de voetstukken waar de tributen op staan uit naar boven komen. Hierna klinkt net zoals vorig jaar weer de stem van Artorius Laurentius. 'Fijne Hongerspelen. Moge de kansen altijd in je voordeel zijn.' Hierna begint hij af te tellen van 60 naar 0. De camera's laten zien waar alle tributen staan. Ik zie dat Jullian aan de noordkant staan. Een goede positie want het gebied daar is redelijk veilig. Kendra staat aan de westelijke kant. Daar groeit het vlijmscherpe gras. Zal ze regelrecht naar het gras rennen en zo gevangen komen te zitten?
Jullian heeft na een aantal seconden zijn besluit al gemaakt en draait zich op zijn voetstuk al om om zo snel mogelijk weg te kunnen rennen als het startsein klinkt. Ook Kendra draait zich om. In de laatste tien seconden lijken alle tributen zich klaar te maken om weg te rennen of naar de Hoorn te sprinten. Mijn maag trekt zich nog één keer samen wanneer het startschot klinkt.
De Beroeps rennen zo als altijd zo snel mogelijk naar de Hoorn om wat van de weinige spullen te pakken. Het gespierde meisje uit District 2 pakt het zwaard. De jongen uit District 4 pakt de pijl en boog. De andere vier pakt één van de vele knuppels die verspreid over het gras liggen.
Ik zie hoe Jullian zo snel mogelijk de helling probeert op te rennen aan de Noordkant van de Arena. Kendra rent ook zop snel mogelijk weg, maar hoewel ze aan de Westkant stond rent ze via de zuidkant van de Arena weg. Ik slaak een zucht van verlichting. Ze was zo slim om het hoge gras niet te vertrouwen.
De Beroeps beginnen aan hun slachtpartij. De jongen uit District 4 blijkt een goede schutter te zijn en haalt in een korte tijd twee tributen neer. Het meisje uit District 2 weet ook twee tributen aan de Oostelijke kant in te halen en te doden. Het meisje uit District 4 weet de donkere jongen uit District 11 in te halen, maar net wanneer ze met haar knuppel op hem in wil slaan, wordt ze zelf getroffen door een knuppel. Het lange meisje uit District 11 is haar districtpartner te hulp geschoten. Ze helpt de jongen overeind en duwt hem naar de helling zodat hij vlucht. Zelf vlucht ze een andere kant op. Het meisje uit District 4 ligt op de grond. Uit een deuk uit haar hoofd vloeit bloed. Ze zal gauw dood zijn.
De resterende Beroeps zien dat de tributen die via de Westkant proberen te vluchten niet het gras inlopen. De camera zoemt in op de hand van één van de tributen die het gras in probeerde te lopen. Hij heeft zich lelijk gesneden en er druppelt bloed uit zijn hand. Er zijn in totaal zes tributen bij het vlijmscherpe gras en voordat ze een andere kant kunnen uitvluchten hebben de drie Beroeps hen al ingehaald. Zonder te aarzelen slaan ze op de weerloze tributen in. De camera's laten geen close ups zien van het geweld. Waarschijnlijk omdat het er zo gruwelijk uitziet. Al gauw zijn de zes tributen aan de Westkant dood.
De Beroeps stoppen nu en kijken om zich heen of er nog meer bruikbare spullen liggen. De resterende tributen zijn nu te ver de helling op gevlucht om nu nog in te kunnen halen. Maar terwijl de rest van de Beroeps het gebied rond de Hoorn afzoeken naar spullen, zie ik dat de jongen uit District 4 naar de helling kijkt aan de Noordkant. Hij kijkt naar een kleine jongen die met moeite de helling op vlucht. De camera zoemt in op de jongen. Het is Jullian. Hij hijgt en het zweet druipt van hem af. Hij probeert zo snel mogelijk de steile helling op te vluchten, maar hij loopt achter op de rest van de tributen. De camera laat nu zien hoe de jongen uit District 4 een pijl uit zijn koker haalt en die op de pees van zijn boog legt. Mijn vingers klemmen zich om de leuning van de bank. Jullian is al meer dan 100 meter de helling op gevlucht. De jongen uit District 4 zal hem toch niet nu nog kunnen raken?.
Nathan lijkt ook door te hebben wat de jongen uit District 4 wil doen. 'Hij gaat toch niet op Jullian schieten!?,' zegt hij ontzet. De jongen uit district 4 kijkt naar snelheid waarmee Jullian rent en likt aan zijn vinger en houdt deze dan in de lucht om de windrichting aan te voelen.
Zo'n lange pauze als nu heb ik nog nooit genomen. Er is veel veranderd in mijn leven. Zo woon ik nu bijvoorbeeld op mezelf wat veel tijd heeft gekost. Toch wil ik graag dit boek afmaken en ik hoop dat jullie het ondanks de lange tussenpauze nog willen lezen. Een leuke review zal me zeker motiveren om het door te zetten. Laat me weten wat jullie hier van vonden en wat jullie verwachtingen zijn. Ik denk dat mijn boek redelijk onvoorspelbaar is, maar misschien heeft een aantal door waar het verhaal naartoe gaat. Ik hoor het graag!