Hoofdstuk 3
369: De Boterhammenman

Martin keek naar het televisiescherm dat in zijn kantoor hing. Tijdens belangrijke gebeurtenissen stond het scherm aan, dus ook die dag. De afgelopen tien uur had het scherm aangestaan vanwege de oorlog. De hele dag had hij grijze beelden gezien en eerlijk gezegd begon hij het een beetje zat te worden.

"Het wordt tijd dat je het scherm uitzet, schat." klonk er achter hem en Martin draaide zich om. Zijn lieftallige vrouw kwam aangelopen met twee mokken in haar handen. Ze overhandigde er één aan Martin en hij nam een slok. Café chocolate, de remedie voor een lange werkdag als deze.

"Je bent fantastisch." zuchtte Martin en hij gaf Marina een kus op haar wang.

"We zijn ook toe aan wat kleur in ons leven." zei Marina met een glimlach en ze keek naar de deuropening van Martins kantoor. Martin volgde haar blik en snapte waar ze het over had. Vanaf de plek waar ze stonden hadden ze zicht op Sidonia's bureau. Op dat moment kwam Sidonia net terug naar haar bureau. Ze had haar twee pleegkinderen die middag vanuit school naar kantoor laten komen, vanwege het diner dat die avond gepland stond met het team en aanhang. En de kinderen hadden nu netjes bij haar bureau gewacht.

"Het idee alleen al is ongelooflijk." zei Martin. Enkele dagen eerder had Sidonia aan Martin en Marina verteld dat ze zwanger was. Zij waren buiten de kinderen en Lambik de enigen die het wisten. Sidonia vond het belangrijk dat haar directe leidinggevende wist wat er speelde.

"We weten in ieder geval wel al dat ze een fantastische moeder zal zijn."

"Daar was sowieso nooit een twijfel over geweest." antwoordde Martin. Hij zag de kinderen weer vertrekken, waarschijnlijk hadden ze de opdracht gekregen om te helpen in de keuken. "Wat denk je, zal Lambik haar ten huwelijk vragen?"

Marina haalde haar schouders op. "Wat ik zo van Lambik meekreeg, is dat hij een soort bindingsangst heeft. Maar hij heeft een goed hart. Sidonia vertelde wel dat hij het kind in ieder geval zal erkennen."

Zoals het spreekwoord zich betaamd, als je het over hem had, kwam Lambik in het zichtveld van Martin en Marina. Hij ging op het punt van Sidonia's bureau zitten en ze praatte wat met elkaar.

Hoewel Martin wel snapte dat ze beiden nog de schone schijn moesten ophouden, zag hij ook geen verandering in het gedrag van Lambik. Hij leek wel iets bezorgder om Sidonia, maar dat was het wel. Geen verliefde blikken of speelse onderonsjes.

Tot die ene beweging. Tot grote verbazing van Marina en Martin boog Lambik naar Sidonia toe en gaf haar een kus op haar lippen. Iets wat ze alle drie niet zagen aankomen, want Sidonia keek verbaasd naar Lambik.

"Lambik, Sidonia, kan ik jullie even spreken?" riep Martin naar zijn werknemers.

Marina grinnikte toen ze het verschrikte gezicht van Lambik en de blozende wangen van Sidonia zag. "Wees lief voor ze." zei ze voor ze het kantoor verliet.

Martin probeerde zijn gezicht in plooi te houden. Hij had het altijd wel leuk gevonden om werknemers met een - mogelijke - relatie te plagen.

"Kunnen we iets voor je doen?" vroeg Sidonia terwijl Martin het scherm uit deed. Ze deed de deur achter zich dicht; blijkbaar had ze wel een vermoeden waar Martin het over wilde hebben met hen twee.

"Richard gaat met zijn team ook eten, alleen laten zij het bezorgen en zullen ze een van de vergaderruimtes in gebruik nemen."

Richard was eindredacteur van de avondploeg. Waar Martin voornamelijk bezig was met de website en het voorbereiden van de format van de krant, zorgde Richard voor het eindresultaat en dat het uiteindelijk bij de drukker kwam.

Sidonia gaf hem een glimlach. "Dat vermoeden bestond toch al? Maar het is goed om te weten dat ze daar zitten. Ik hoor het wel als ze bestek en borden nodig hebben."

Martin keek naar Lambik. "En ik geloof dat ik jou moet feliciteren. Ten minste, Sidonia vertelde me dat je het kind gaat erkennen."

Lambik keek hem verbaasd aan en daarna keek hij naar Sidonia. "Wat…"

"Ik heb het Martin en Marina enkele dagen eerder verteld. En ze hebben met mij meegedacht over de toekomst.

Martin knikte. Sidonia wilde namelijk ontslag nemen zodat zij zich op het gezin kon richten, maar daar heeft Martin uiteindelijk een stokje voor gestoken. "Als ze weer terug komt van haar verlof, zal ze twee dagen op kantoor werken en één dag thuis. Zo is ze er toch even tussenuit, maar is ze ook vaak genoeg thuis bij haar gezin."

Lambik knikte alleen en Sidonia kneep even zachtjes in zijn arm. "Ik ga kijken of Cerise al gek is geworden van Suske en Wiske." Voor ze het kantoor weer uitliep, gaf ze Lambik nog een kus op zijn wang. "Tot zo."

Martin keek hoe Sidonia weer uit zijn kantoor verdween en richtte zijn aandacht op Lambik. "Ik snap dat jij helemaal moet gaan wennen aan dit idee, dus hoe gaat het nu met jou?"

Lambik zuchtte en liet zich zakken op een van de stoelen die in het kantoor stonden. "Het nieuws moet soms weer even dalen, maar ik raak steeds meer gewend aan het idee. Het vervelende is dat dit voornamelijk door de drank kwam en niet zozeer de liefde voor elkaar."

"Heb je dan ook daadwerkelijk romantische gevoelens voor Sidonia?"

Het verbaasde Martin niet helemaal wanneer Lambik knikte. Door de tijd heen had hij Sidonia en Lambik vaak genoeg samen gezien en had hij de sterke chemie tussen hen dan ook gemerkt. "Ga je haar dan nu ook ten huwelijk vragen?"

"Die kans bestaat, ik weet alleen niet wanneer."

Martin glimlachte. "Ik denk dat je het wel merkt wanneer het juiste moment komt. Dat geldt voor iedereen die zijn eega ten huwelijk heeft gevraagd."

Lambik stond weer op. "Ik moet Christina nog even spreken. Ik zie je straks bij het diner."

Nog voor Martin iets kon zeggen, was Lambik weer weg. Hij schudde glimlachend zijn hoofd. Het kon niet anders dan dat het wel goed zou komen tussen Lambik en Sidonia. Ze moesten het zelf alleen nog zien.