Σημείωση της συγγραφέα: Οι περιγραφές της Kalm είναι βασισμένες στην νέα και εξαιρετική αποτύπωση της πόλης στο FFVII Rebirth.
Πριν την ανάρτηση του 9ου κεφαλαίου, πραγματοποίησα μικρές διορθώσεις στην τεχνική της διήγησης, στα τμήματα της ιστορίας που έχω γράψει ως τώρα.
Κεφάλαιο Εννέα
Οι νυχτερινοί φωτισμοί της Midgar και συγκεκριμένα οι Τομείς 6, 7 και 8 ήταν ορατοί από τους υψηλότερους ορόφους των κτιρίων της Kalm και ιδιαίτερα από το παρατηρητήριο του πετρόκτιστου Πύργου με το ρολόι. Η θέα της υπερσύγχρονης πόλης στο βάθος του ορίζοντα, δημιουργούσε μια αίσθηση εγγύτητας η οποία όμως δεν ήταν παρά μόνο μια οπτική ψευδαίσθηση σύμφωνα με την γνώμη του Ρένο. Χάρη στις πτήσεις με το ελικόπτερο, γνώριζε το ρεαλιστικό εύρος της απόστασης μεταξύ των δύο κατοικήσιμων περιοχών, το οποίο δεν ήταν καθόλου αμελητέο.
Σε καμιά άλλη περιοχή της Γαίας από όσες είχε επισκεφθεί στο πλαίσιο των αποστολών που αναλάμβανε, δεν αισθανόταν να του λείπει η Midgar όσο η ήσυχη γενέτειρα της μητέρας του. Εκείνο το βράδυ, ενώ παρατηρούσε το φωτισμένο περίγραμμα των αντιδραστήρων από το δωμάτιο του υψηλότερου ορόφου του πανδοχείου, η επίδραση της νοσταλγίας δεν ήταν τόσο καταπιεστική όσο άλλες φορές. Σε αυτό συνέβαλλε η παρουσία του Ρούφους και το γεγονός ότι ο Ρένο είχε επιλεγεί τελικά για την περιφρούρηση εκείνου, όπως ακριβώς επιθυμούσαν και οι δύο.
Ο ερχομός της Άνοιξης είχε μαλακώσει τους δροσερούς ανέμους της Kalm, ακόμη και κατά την διάρκεια της νύχτας. Αυτό παρατήρησε ο άνδρας από τον Τομέα 4 αφότου άνοιξε το παράθυρο του δωματίου, θέλοντας να ελέγξει το πλακόστρωτο μονοπάτι με τα δένδρα και τις γύρω κατοικίες που φωτίζονταν από τις καλοσυντηρημένες, εξωτερικές λάμπες. Η Kalm κατάφερνε να διατηρεί την επαφή της με την φύση με μια απαράλλακτη και γοητευτική επιμονή. Όσες βελτιώσεις είχε προσέξει ο Ρένο, ήταν πάντοτε εναρμονισμένες με την ατμόσφαιρα μιας κατάφυτης περιοχής που παρά το μέγεθος της, έμοιαζε να μην της λείπει τίποτα.
Μια σύντομη κινητικότητα στο ισόγειο του κτιρίου και συγκεκριμένα στον χώρο της βεράντας, προσέλκυσε την προσοχή του. Από το σημείο όπου ο ίδιος βρισκόταν, δεν είχε πλήρη εικόνα του εξωτερικού χώρου ή του ατόμου που στεκόταν εκεί. Όμως οι λευκές άκρες των μανικιών με τις μεταλλικές ρυθμίσεις θύμισαν εύκολα σε εκείνον το προσεγμένο, μακρύ πανωφόρι το οποίο φορούσε συχνά ο Ρούφους. Μην αφήνοντας κάποια άλλη σκέψη να απασχολήσει το νου του, ο Ρένο αποφάσισε να κατέβει στην μπροστινή είσοδο και να δει αν όντως ο υψηλόβαθμος σύμμαχος είχε βγει από το δωμάτιο του.
Ο Ρούφους άκουσε τον ήχο των βημάτων επάνω στα τμήματα του ξύλου που κάλυπταν τα πατώματα και τις εσωτερικές σκάλες του κτιρίου. Έστρεψε το πρόσωπο του παρά μόνο όσο αρκούσε για να δει με την άκρη του ματιού ποιός ερχόταν. Αρχικά υπέθεσε ότι κάποιος από τους εταιρικούς στρατιώτες θα του πρότεινε να επιστρέψει μέσα για περισσότερη ασφάλεια. Και αυτό ακριβώς σκόπευε να κάνει, σε λίγο, αφού θα έπρεπε να σηκωθεί σχετικά νωρίς το επόμενο πρωί.
Βλέποντας ότι ήταν ο Ρένο που πλησίαζε, αισθάνθηκε πρωτόγνωρη ευχαρίστηση, διότι μονάχα εκείνος κατάφερνε μόνο με την παρουσία του να δημιουργεί ένα τόσο εξαιρετικό συναίσθημα. Ένα είδος χαράς το οποίο μέχρι πριν κάποιο διάστημα, ο Ρούφους δεν ήταν σίγουρος αν ήταν δυνατόν να βιωθεί.
Στράφηκε και πάλι εμπρός με την ίδια ψυχραιμία που θα ασκούσε αν είχε δει κάποιον από τους φρουρούς οι οποίοι τους συνόδευσαν στην Kalm μετά την βλάβη του ενός ελικοπτέρου. Η θέα της αντικρινής πλατείας με τα περιποιημένα δένδρα και άνθη μωβ και κόκκινου χρώματος, υπενθύμιζαν στον Αντιπρόεδρο την απόσταση που είχε διανύσει από τις δύο πόλεις που γνώριζε τόσο καλά.
"Την εποχή που η Midgar βρισκόταν στα πρώτα στάδια της ανοικοδόμησης, οι Συντεχνίες είχαν ιδρύσει προσωρινά καταλύματα για τους εργαζόμενους στην ερημική περιοχή." Ο Ρούφους ξεκίνησε να διηγείται εκείνη την ιστορία, μερικά δευτερόλεπτα αφότου ο Ρένο στάθηκε σιωπηλός δίπλα του.
"Οι κεντρικές εγκαταστάσεις της διεύθυνσης των Συντεχνιών, ανεξαρτήτως τμήματος, βρίσκονταν κοντά στην πόλη όπου έχουμε έρθει. Γι' αυτό, πέρα από τα καταλύματα, δεν ήταν ασυνήθιστο για τους εργαζόμενους να περνούν κάποιες μέρες των αδειών τους, στην Kalm, ή να ξεχειμωνιάζουν εδώ, ειδικότερα όσοι ήταν λιγότεροι σκληραγωγημένοι. Αυτό όμως σήμαινε ότι έπρεπε κάθε φορά να διασχίζουν μεγαλύτερες αποστάσεις με προορισμό τον τόπο κατασκευής της Midgar. Ο πατέρας μου, σύμφωνα με τα λεγόμενα του, περνούσε περισσότερο χρόνο στα καταλύματα προκειμένου να κερδίζει καθημερινά χρόνο, αλλά και επειδή του άρεσε η έρημος. Μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις κατοικούσε στην Kalm όπως στις άδειες και τις περιόδους που ο φόρτος εργασίας ήταν μικρότερος. Μου είχε πει ότι η μεγάλη, ανοιχτή θάλασσα βόρεια από την Kalm τον γοήτευε σχεδόν όσο και η έρημος. Ποτέ δεν σταμάτησε να πιστεύει ότι η άγονη περιοχή της ανατολικής ηπείρου ήταν ο ιδανικότερος τόπος για το κτίσιμο της πόλης."
Δεν ήταν βεβαίως η πρώτη φορά που αναφερόταν στις Συντεχνίες -τον προκάτοχο δηλαδή της ηλεκτροπαραγωγικής εταιρίας- κατά την διάρκεια των προσωπικών του συζητήσεων με τον Ρένο. Όμως δεν θυμόταν να είχε μοιραστεί με κάποιον άλλο, πρωτύτερα, εκείνη την λεπτομέρεια σχετικά με το ενδιαφέρον του πατέρα για τις γεωγραφικές μορφές της ανατολικής ηπείρου. Γενικότερα, δεν συνήθιζε να μιλά για τον γονιό του. Μονάχα εκείνη την στιγμή, έως τώρα, αισθάνθηκε την επιθυμία να το κάνει.
Δεν απέκλειε την πιθανότητα ο Ριβ να γνώριζε επίσης αυτή την λεπτομέρεια από τον Πρόεδρο Σίνρα. Εξάλλου ο τωρινός διευθυντής οργάνωνε τους σχεδιασμούς της πόλης υπό την εποπτεία του μεγαλύτερου σε ηλικία άνδρα.
"Αισθάνεσαι και εσύ κάτι παρόμοιο για την έρημο ή την θάλασσα βόρεια της ηπείρου;" Τον ρώτησε ο Ρένο.
"Ναι. Αλλά μόνο σε ό,τι αφορά την περίπτωση της ερήμου. Πρόκειται για μια από αυτές τις λίγες φορές που ταυτιζόμαστε με τον Πρόεδρο." Η αποστασιοποιημένη επισημότητα προς τον πατέρα του, επανήλθε.
"Τώρα που το σκέφτομαι, ούτε και εγώ θα μπορούσα να σκεφτώ μια καλύτερη τοποθεσία για το μέγεθος και το πρωτοφανές σχέδιο της Midgar." Αισθάνθηκε ότι ο Ρούφους ήθελε να ακούσει και κάποια άλλη σκέψη από την πλευρά του, οπότε συνέχισε έπειτα από μια παύση στην οποία δεν ήχησε παρά μόνο το θρόισμα των φύλλων από τα δένδρα που κοσμούσαν την κυκλική πλατεία μπροστά από το πανδοχείο, "Για όσο κατοικούσε μόνιμα στην Kalm, η μητέρα μου έλεγε ότι επιθυμούσε κάποιες νύχτες να ακούει την βοή των κυμάτων της βόρειας θάλασσας. Δεν συνέβη σχεδόν ποτέ. Πάντως, η απόσταση της ακτής από την Kalm δεν ήταν τόσο κοντινή."
"Υπάρχει μια αντίθεση μεταξύ εκείνης και της Junon. Είναι διαφορετικές στον τρόπο που απαιτούν την προσοχή των ανθρώπων."
Όπως και από το απόκρημνο ύψωμα της νότιας, παραθαλάσσιας πόλης, τα αστέρια ήταν ορατά στον νυχτερινό ουρανό της Kalm, μαζί με την αύξουσα φάση της σελήνης. Η τοπογραφία των άστρων ήταν αλλιώτικη λόγω του διαφορετικού γεωγραφικού πλάτους. Κάποια από αυτά ήταν κρυμμένα πίσω από τις σκεπές των κτισμάτων ή τις φυλλωσιές ψηλότερων δένδρων.
"Ξέρω ότι οι εταιρικοί στρατιώτες δεν θα μου επέτρεπαν να περιηγηθώ ελεύθερα σε αυτή την πόλη κατά την διάρκεια της μέρας. Όμως θα ήθελα να δω κάποιους δρόμους έστω την νύχτα. Όχι απόψε, διότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι για αύριο, αλλά κάποια άλλη στιγμή."
"Ναι, μπορούμε να δοκιμάσουμε. Δεν θα διαμαρτυρηθούν πολύ αν έχεις εμένα στο πλάι σου. Δηλαδή έναν από τους Turks. Σου αρέσει περισσότερο την νύχτα η Kalm;"
"Όχι, το αντίθετο. Θα προτιμούσα να μετακινηθώ ινκόγκνιτο στην υπαίθρια αγορά· όπως κάνουμε όταν κατεβαίνουμε κρυφά στις συνοικίες της Κάτω Midgar." Πρόσθεσε με πιο χαμηλωμένη φωνή και ένα συνωμοτικό ύφος στην έκφραση του.
Ο Ρένο γέλασε. "Δεν είναι τόσο εύκολο. Οι συνοικίες της Midgar είναι πολυπληθείς. Αυτό σημαίνει ότι είναι πολύ πιο εφικτό να αναμιχθείς με τον κόσμο. Πέρα από αυτό, ανάλογα με την μέρα και τις ώρες, οι περισσότεροι κοιτούν την πάρτη τους. Εδώ δεν είναι έτσι. Κρύβοντας το πρόσωπο σου κάτω από την κουκούλα της καμπαρντίνας που φοράς γι' αυτές τις περιπτώσεις, οι περίοικοι θα αισθανθούν ακόμη μεγαλύτερη περιέργεια· θα πλησιάσουν και θα αρχίσουν τις ερωτήσεις. Όχι για να επιβουλευτούν, αλλά για να μάθουν κάτι καινούριο ή κάποια είδηση από την περιοχή απ' όπου ήρθες. Αρέσει στους κατοίκους να ενημερώνονται για όσα σημαντικά συμβαίνουν στις άλλες Περιοχές."
"Ώστε δεν τους ξεφεύγει τίποτα το ασυνήθιστο."
"Όσο απασχολημένοι και να είναι με τις αγορές τους στους υπαίθριους πάγκους ή τις εξωτερικές δουλειές που έχουν να κάνουν, θα δώσουν σημασία στους επισκέπτες. Επιπλέον αρκετοί από τους κατοίκους γνωρίζουν εμένα και ότι έχω μια σημαντική θέση στην εταιρία."
Και οι δύο αισθάνονταν όπως εκείνες τις νύχτες που είχαν περάσει μαζί στην Junon... η αίσθηση πως μπορούσαν να εμπιστευτούν ο ένας τον άλλο. Και σε αυτή την βεβαιότητα εμπεριεχόταν ένα δυνατό συναίσθημα που κανείς από αυτούς δεν επιθυμούσε να αγνοήσει ή να το καταπιέσει.
Όταν μια ολιγομελής ομάδα στρατιωτών βγήκε στην βεράντα όπου βρίσκονταν οι δύο συνέταιροι, ο Ρούφους αποφάσισε να επιστρέψει στο εσωτερικό του πανδοχείου, γνωρίζοντας πως από εκείνη την στιγμή δεν θα μπορούσαν να συνομιλήσουν ελεύθερα όπως προηγουμένως.
"Έχεις την θέα του Πύργου της Midgar από το δικό σου παράθυρο." Παρατήρησε ο Ρούφους αφότου ο σύμμαχος του ξεκλείδωσε την είσοδο χωρίς βιασύνη, σαν να ήταν ελαφρώς αναποφάσιστος για κάποιο θέμα.
"Ναι. Μπορεί να φαίνεται ότι βρίσκεται τόσο κοντά, αλλά εμείς που συνήθως μετακινούμαστε με το ελικόπτερο, ξέρουμε ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα."
Ο Ρούφους τον κοίταξε για μια στιγμή προτού προχωρήσει προς το δωμάτιο, περνώντας το κατώφλι, δίχως να τον έχει ενημερώσει προηγουμένως για την πρόθεση του.
Ο χαμηλωμένος φωτισμός επέτρεπε στα μακρινά και ελαφρώς θολωμένα φώτα της Midgar να είναι ακόμη πιο διακριτά με φόντο τον σκοτεινό καμβά του ουρανού. Ο Ρούφους φαινόταν απορροφημένος από εκείνη την λεπτομέρεια στον ορίζοντα.
Ο Ρένο τον παρακολούθησε διακριτικά, σαν να ήθελε να μαντέψει τις σκέψεις του άνδρα που στεκόταν απέναντι από το παράθυρο.
"Αν θέλεις να είσαι εδώ, μαζί μου, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Θα είσαι περισσότερο ασφαλής..." Όταν είπε εκείνες τις λέξεις, δεν ήταν απολύτως βέβαιος αν στο βάθος τους υπήρχε ο επαγγελματισμός ή αν αντανακλούσαν τις σκέψεις κάποιου που ήταν πολύ ερωτευμένος και δεν ήθελε να σπαταλήσει ούτε μια στιγμή για όσο μοιραζόταν χρόνο μαζί με τον Ρούφους.
Ο αποδέκτης εκείνων των λέξεων, δεν εναντιώθηκε σε τίποτα από αυτά που άκουσε. Με την πλάτη του ακόμη στραμμένη προς τον συνέταιρο του, απομακρύνθηκε από το σημείο απ' όπου είχε ατενίσει την Midgar και βημάτισε προς το πέρασμα που ένωνε τα δωμάτια τους. Ο Ρένο αγχώθηκε λίγο με την ιδέα πως εκείνη η πρωτοβουλία ήταν τόσο ανάρμοστη που την καθιστούσε ανάξια λόγου από τον σύμμαχο του.
Πίεσε τον εαυτό του να μην προσθέσει τίποτα άλλο και παρακολούθησε μονάχα τις κινήσεις του Ρούφους. Φαινόταν πως ήθελε να επιστρέψει στο δωμάτιο, χρησιμοποιώντας το ιδιωτικό πέρασμα μεταξύ των δωματίων, αντί να βγει και πάλι στον εξωτερικό, κεντρικό διάδρομο. Ο Ρένο τον είδε να βγάζει το κλειδί από την τσέπη του λευκού πανωφοριού του.
"Σχετικά με αυτό που πρότεινες... Αντί για το δικό σου δωμάτιο, μπορούμε να περάσουμε την νύχτα στο δικό μου. Το προτιμώ." Δεν υπήρχε καμία διστακτικότητα στην φωνή του Ρούφους.
"Φυσικά και μπορούμε." Οι λέξεις ήχησαν σταθερά και με καθαρότητα. "Θα χρειαστεί να φέρω μερικά από τα πράγματα μου εδώ."
Οι εσωτερικοί χώροι των περισσότερων καταλυμάτων και ιδιωτικών οικιών, είχαν μια λειτουργική και καλόγουστη διαρρύθμιση, με αντικείμενα που ακόμη και αν δεν κόστιζαν ακριβά, συνέβαλαν στην φιλόξενη ατμόσφαιρα. Καθώς ανέμενε τον Ρένο να επιστρέψει, έκλεισε τις κουρτίνες με το βαθύ πορτοκαλί χρώμα, αφήνοντας παρά μόνο ένα κενό απ' όπου ήταν εμφανής η μισοφωτισμένη σελήνη μέσα από τα κλαδιά του δένδρου. Η μακρινή θέα της Midgar δεν παρεχόταν από το δικό του δωμάτιο, και επομένως δεν επισκίαζε το θολωμένο, από την ομίχλη, φεγγάρι.
Δεν θα περνούσε εκείνο το βράδυ μόνος όπως συνήθως όταν έφευγε προσωρινά για την Junon με σκοπό την εκπλήρωση των καθηκόντων του. Δεν είχε κάποια πολύ συγκεκριμένη σκέψη στο νου του καθώς έκανε ένα σύντομο ντους και αφότου άλλαξε ρούχα, διαλέγοντας κάτι πολύ πιο άνετο. Ούτε ήταν πολύ ξέγνοιαστος—είχε μια συνάντηση την επόμενη μέρα. Χαμήλωσε τους φωτισμούς και κάθισε στην στρογγυλή τραπεζαρία που ήταν εγκατεστημένη αντικριστά από το διπλό κρεβάτι για να δει μια τελευταία φορά τις σημειώσεις του.
Όταν ο Ρένο εισήλθε και πάλι αθόρυβα στο δωμάτιο, δεν είπε κάτι, ούτε αποπειράθηκε να του αποσπάσει την προσοχή καθώς τον έβλεπε συγκεντρωμένο πάνω από μερικά χαρτιά. Ούτε και ο Ρούφους σήκωσε το βλέμμα για να τον κοιτάξει. Ωστόσο άκουσε το θρόισμα που προκύπτει από την τριβή με τα σεντόνια ή τα σκεπάσματα.
Δεν είχε μπει στον κόπο να σκεπαστεί παρ' όλο που ήταν ελαφριά ντυμένος και το δωμάτιο τους δροσερό. Θα μπορούσαν να είχαν ανάψει την ξυλόσομπα που υπήρχε στο βάθος· ωστόσο το κρύο δεν ήταν τόσο έντονο ώστε να θεωρήσουν το άναμμα ως μια αναγκαιότητα που χρειαζόταν να εκπληρωθεί αμέσως. Παρ' όλα αυτά, υπήρχαν διαθέσιμα κομμάτια ξύλου μέσα σε μια ψηλή μεταλλική θήκη.
Ο Ρούφους έριξε μια ματιά σε εκείνον, κυρίως από περιέργεια. Ο συνέταιρος του φαινόταν σαν να προσπαθούσε να κοιμηθεί, κάτι το οποίο δεν ήταν παράξενο, καθώς θα έπρεπε και εκείνος να σηκωθεί νωρίς το επόμενο πρωί... Η λάμπα του κομοδίνου φώτιζε ακόμη το πρόσωπο του και τα μακριά μαλλιά του, τα οποία ήταν δεμένα σε μια χαλαρή αλογοουρά.
Ο Ρένο μετακινήθηκε χωρίς να ανοίξει τα μάτια του ενώ αφαιρούσε το ατσάλινο πίρσινγκ από τον λοβό του αριστερού αυτιού του. Το ακούμπησε προσεκτικά επάνω στο τραπέζι, με την ίδια άνεση κινήσεων σαν να βρισκόταν σε ένα γνώριμο χώρο. Προφανώς και είχε παρατηρήσει καλά τις αποστάσεις κάποιων επίπλων από την ώρα που είχε μπει στο δωμάτιο... η παρατηρητικότητα ήταν εξάλλου μια αναγκαία ικανότητα που έπρεπε να έχουν οι Turks, και καλούνταν να την καλλιεργούν σε τέτοιο βαθμό ώστε η απομνημόνευση κάποιων βασικών στοιχείων ενός χώρου, να συμβαίνει φυσικά και αντανακλαστικά σε εκείνους, ακόμη και εκτός των ωρών της δουλειάς.
Είχε ακουμπισμένη την κουβέρτα που είχε φέρει από το δικό του δωμάτιο κοντά στα γυμνά του πόδια. Δεν είχε σκοπό να σκεπαστεί αν πρώτα δεν ερχόταν και ο Ρούφους. Παρ' ότι τα βλέφαρα του ήταν κλειστά, ήθελε να δείξει με αυτόν τον τρόπο ότι δεν έπαυε να έχει το νου του σε εκείνον.
Όταν τελείωσε το διάβασμα, ο Ρούφους άφησε τις σημειώσεις στο κομοδίνο, χαμήλωσε το φως και σκεπάστηκε με την δική του κουβέρτα, δίχως να ενοχληθεί ο άνθρωπος που ήταν δίπλα του. Θεώρησε ότι ο Ρένο θα καλυπτόταν αργότερα από μόνος του όπως ήθελε. Του φάνηκε όμως ότι μάλλον θα κρύωνε έτσι όπως ήταν ντυμένος -χωρίς ούτε ένα απλό T-shirt όπως ο ίδιος- και φορώντας μονάχα ένα σορτς που έφτανε λίγο πιο πάνω από τα γόνατα του. Ή μπορεί και όχι. Ο Ρούφους τον παρατήρησε για όσο ήθελε—ένιωσε ελεύθερος να το κάνει, αφού εκείνη την ώρα ο Ρένο είχε τα μάτια του κλειστά, γυρισμένος στο ένα πλευρό και με το ένα χέρι κάτω από το μαξιλάρι.
"Ώρα για ύπνο."
"Ναι. Καληνύχτα." Αποκρίθηκε εκείνος που θα περνούσε την νύχτα σε διαφορετικό δωμάτιο και πολύ πιο κοντά στον άνθρωπο του.
Όλα τα φώτα ήταν σβηστά, εκτός από μια επιτοίχια λάμπα σε μια απομακρυσμένη γωνιά. Προτιμούσαν και οι δύο έναν χαμηλότερο φωτισμό την νύχτα, ακόμη και αν βρίσκονταν σε έναν χώρο με τον οποίο δεν ήταν εξοικειωμένοι.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που μοιράζονταν το ίδιο κρεβάτι. Ο Ρούφους ένιωθε πολύ πιο άνετα δίπλα του απ' ό,τι είχε εκτιμήσει αρχικά. Αυτή η κατάσταση δεν διέφερε και τόσο πολύ από τις φορές που αποκοιμιόταν χωρίς πρόβλημα ενώ ο Ρένο οδηγούσε το ελικόπτερο. Η εγγύτητα δεν ήταν μια εντελώς άγνωστη κατάσταση. Είχε εμπιστοσύνη σε εκείνον...
Με την πλάτη του ακουμπισμένη στο στρώμα και τα βλέφαρα του χαμηλωμένα, αλλά όχι τελείως κλειστά, ένιωθε πως σε λίγα λεπτά δεν θα είχε συναίσθηση των όσων συνέβαιναν ή του γεγονότος ότι θα ξεκουραζόταν εκείνη την νύχτα σε ένα άγνωστο δωμάτιο... όπως συμβαίνει σε κάποιον που ταξίδευε κάθε τόσο για επαγγελματικούς λόγους. Εξάλλου δεν υπήρχε κάποιος λόγος για να ανησυχήσει... είχε τον Ρένο κοντά του...
Πάντως δεν είχε προβλέψει αυτό που θα γινόταν καθώς ο ίδιος χαλάρωνε...
Συνειδητοποιούσε με την ακοή του ότι ο Ρένο στριφογυρνούσε και άλλαζε θέση κάθε λίγα λεπτά, σαν να τον απασχολούσε κάτι. Ο Ρούφους άκουγε το σύρσιμο απάνω στα σεντόνια και σε εκείνο του μαξιλαριού... Άνοιξε τα μάτια του μέσα στο σκοτάδι, δεν τα ένιωθε πλέον τόσο βαριά... η προσοχή του εστιάστηκε σε εκείνες τις άυπνες κινήσεις...
"Δεν έχεις βολευτεί..." Παρατήρησε χαμηλόφωνα, "Ή μήπως κρυώνεις; Μπορείς να ανάψεις εκείνη την σόμπα. Δεν με πειράζει."
Ο Ρένο αποκρίθηκε με έναν ελαφρύ απολογητικό τόνο στην φωνή του ότι δεν ήταν η θερμοκρασία η οποία τον κρατούσε ξύπνιο. Έπειτα το ύφος του άλλαξε, έγινε κάπως πιο εύθυμο, όταν εξήγησε ότι αυτή ήταν μια συνήθεια η οποία είχε προκύψει από το γεγονός ότι είχε για πολλά χρόνια μια γάτα ως κατοικίδιο στο σπίτι.
Ο Ρούφους θυμόταν κάποια πράγματα αναφορικά με την Σαόρι. Δεν ήξερε όμως πως σχετιζόταν το στριφογύρισμα του ιδιοκτήτη με εκείνη. Το αίσθημα της νύστας υποχώρησε καθώς ο ίδιος ενδιαφέρθηκε να μάθει κάτι παραπάνω.
Ως νυκτόβιο ζώο, η Σαόρι ήταν δραστήρια ορισμένα βράδια που η ενέργεια της δεν ήταν μειωμένη ως αποτέλεσμα επαρκών ωρών άσκησης. Γι' αυτό και έβλεπε σαν παιχνίδι να προσπαθεί να ισορροπεί πάνω στην πλάτη του Ρένο ενώ εκείνος κοιμόταν, ή να προσπαθεί να κουλουριαστεί κοντά στα γόνατα ή τους αγκώνες του, αλλάζοντας η ίδια κάθε τόσο θέση. Αυτή η κινητικότητα και η συνεχής αλλαγή της θέσης, μολονότι σε βάθος χρόνου δεν τάραζε πια τον ύπνο του Ρένο, τον προέτρεπε αντανακλαστικά να στριφογυρνά κάθε τόσο στο κρεβάτι, ανταποκρινόμενος στις κινήσεις της Σαόρι. Κάποιες φορές, ναι, ξυπνούσε, αλλά έπειτα κατάφερνε με ευκολία να κοιμάται, γυρίζοντας στο άλλο πλευρό. Εξάλλου οι δουλειές που είχε κάνει τώρα ως έφηβος Συνοδός για τα παιδιά των Κάτω Συνοικιών, αλλά και όταν είχε επιλεγεί για το Τμήμα Ειδικών Υποθέσεων, η σωματική εξάντληση ήταν τόσο έντονη που δεν γινόταν η ξεκούραση του να παρεμποδιστεί από το ελαφρύ βάρος της Σαόρι.
Όταν η γάτα επέστρεψε μετά από πολλά χρόνια στο Ζωηφόρο Ρέμα, εκείνος συνήθισε με τον καιρό να κοιμάται ακίνητος. Όμως πάντοτε τα πρώτα λεπτά, είχε την τάση να είναι σχεδόν τόσο ανήσυχος όσο εκείνα τα βράδια με το κατοικίδιο του.
Ο Ρούφους βρήκε ενδιαφέρουσα εκείνη την ιστορία· δεν είχε ξανακούσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Ο Ρένο, από την πλευρά του, προσπάθησε να μην υποκύψει σε εκείνη την συνήθεια, αν και ήξερε πως μάλλον ήταν μάταιο, αφού το στριφογύρισμα συνέβαινε ακούσια, ακόμη και αν ο ίδιος είχε ήδη αποκοιμηθεί.
Προκειμένου να μην αποσπάται τόσο πολύ από τον περιστασιακό ήχο του συρσίματος, ο Ρούφους παρατηρούσε την σελήνη μέσα από το παράθυρο. Τα κλαδιά του δένδρου έκρυβαν εν μέρει το φως της. Ο Ρένο είχε επιλέξει την πλευρά εκείνη που έβλεπε προς το παράθυρο, οπότε αναπόφευκτα το βλέμμα του επικεντρωνόταν και σε εκείνον. Όπως στα κόκκινα μαλλιά του που μπερδεύονταν επάνω στο μαξιλάρι και το πρόσωπο του... κάποιος ελαφρύς αναστεναγμός όποτε άλλαζε πλευρό... ή τα γυμνά σημεία του δέρματος του που δεν καλύπτονταν από το σκέπασμα και ήταν ορατά υπό το λιγοστό φως, ανάλογα με τους τρόπους που εκείνος μετακινούνταν.
Δεν υπήρχε κανένα εμπόδιο μεταξύ τους. Επειδή πάντοτε, κατά την διάρκεια της νύχτας, μπορούσαν να νιώθουν αποκομμένοι, προσωρινά, από την βαρύτητα των ρόλων τους. Τους οποίους ωστόσο, δεν ξεχνούσαν ποτέ.
Ο Ρένο φάνηκε να κατασταλάζει σε μια θέση, αν και ήταν λίγο αμφίβολο αν θα σταματούσε να στριφογυρνά για το υπόλοιπο της νύχτας. Η πλάτη του ήταν γυρισμένη προς εκείνον που παρέμενε ξυπνητός.
Ο Ρούφους δεν είχε σκοπό να ξαγρυπνήσει, ακόμη και αν θα ήθελε να παρακολουθεί τον Ρένο για πολύ περισσότερο χρόνο.
Εφόσον έδειχνε να έχει κατασταλάξει, θα ήταν καλύτερο να έμενε σε εκείνη την θέση. Αυτό είχε σκεφτεί ο Ρούφους όταν πλησίασε πιο κοντά και τον αγκάλιασε... Ανταποκρίθηκε αυθόρμητα, αλλά και με εμπιστοσύνη προς την απόφαση που ο ίδιος είχε πάρει. Η κίνηση του ήταν προσεκτική... σαν να άγγιζε κάτι εύθραυστο και ας ήξερε ότι για κανέναν από τους δύο δεν ταίριαζε αυτός ο προσδιορισμός... εύθραυστες όμως ήταν οι ισορροπίες μεταξύ τους... ή η σκέψη της αμοιβαιότητας η οποία μέχρι στιγμής δεν ήταν απολύτως δεδομένη...
Ο Ρένο απόρησε παρά μόνο για λίγα δευτερόλεπτα. Πόσο εκπληκτικό ήταν εκείνο το αγκάλιασμα... αποφασισμένο και διακριτικό. Η αίσθηση ήταν υπέροχη, διαφορετική από οποιονδήποτε τρόπο είχε αισθανθεί με κάποιο άλλο πρόσωπο.
Μια ατιθάσευτη ελπίδα κυριάρχησε επάνω του. Το πρώτο πράγμα που ήθελε να διαπιστώσει, ήταν αν ο Ρούφους το είχε κάνει αυτό συνειδητά. Εκεί εστιαζόταν η μεγαλύτερη σημασία εκείνης της στιγμής. Μισάνοιξε τα μάτια, και πήρε τον χρόνο του, καθώς αφουγκραζόταν. Είχε συμβεί εκουσίως· μπορούσε να το νιώσει αυτό.
Ο Ρούφους είχε μετακινηθεί ακριβώς δίπλα του. Καμιά απόσταση δεν υπήρχε πλέον μεταξύ τους όταν τον αγκάλιασε με το ένα χέρι. Ο Ρένο παρατήρησε ότι θα μπορούσε να απελευθερωθεί με ευκολία, αν το επέλεγε. Όμως ήταν απολύτως βέβαιος ότι δεν θα ήθελε να απομακρυνθεί ούτε εκατοστό.
Νιώθοντας πως δεν υπήρχε άρνηση από εκείνον που είχε δεχτεί το άγγιγμα, ο Ρούφους συνέχισε να τον έχει κοντά του και ακούμπησε το πρόσωπο του επάνω στον ώμο του ανθρώπου που αγαπούσε. Όπως και πριν, εκείνη η επαφή ήταν προσεκτική και υπήρχε ένα περιθώριο για το άλλο άτομο να αποστασιοποιηθεί εάν αυτό προτιμούσε...
Ο Ρένο δεν είχε καμία ένσταση με την εγγύτητα. Θα ήταν εύκολο για εκείνον να ανταποκριθεί με ένα χάδι... τα δάχτυλα του να μπλεχτούν με εκείνα του αγαπημένου του, ή να γλιστρήσουν απάνω στο μπράτσο του... όμως μετά από μια τέτοια κίνηση, δεν θα μπορούσε πλέον να κρύβει τον τρόπο που ένιωθε για εκείνον... δεν υπήρχε τρόπος να αναιρέσει αυτό που θα εξέφραζε... και το ρίσκο ήταν σοβαρότερο από εκείνο στο οποίο είχε ενδώσει ο Ρούφους, με τις συνέπειες να μην είναι καθόλου αμελητέες για την δική του θέση στην δουλειά. Έπρεπε να συμβουλευτεί και την λογική του. Θα μπορούσε να δείξει την ανταπόκριση του;
Επιπλέον, ήξερε ότι δεν επιθυμούσε τον Ρούφους μόνο για μια νύχτα, ή μονάχα για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Ούτε ήταν ένα στοίχημα που είχε θέσει στον εαυτό του... η αφοσίωση που ένιωθε για τον άνδρα από την Junon, ήταν πολύ βαθύτερη από οποιαδήποτε εφήμερη επιθυμία.
Το χέρι του Ρούφους παρέμεινε γύρω από το σώμα εκείνου, ανεξάρτητα από τα σκεπάσματα ή όσα ρούχα υπήρχαν ανάμεσα τους. Γνώριζε πως ο Ρένο ήταν πραγματικά ξεχωριστός και ότι πουθενά δεν θα έβρισκε κάποιον με τον οποίο θα μπορούσε να υπάρξει τόσο βάθος και δύναμη στον τρόπο που αλληλεπιδρούσαν και εμπιστεύονταν ο ένας τον άλλο.
Ο Ρένο ήθελε να τον κοιτάξει μέσα στο λιγοστό φως... όμως ένιωθε ότι εκείνη η στιγμή ήταν πολύ ιδιαίτερη, τόσο εύθραυστη όπως ένα όνειρο που απολαμβάνει κάποιος και το οποίο δεν απέχει από την λήθη που προκύπτει μέσα από τα πρώτα δευτερόλεπτα του ξυπνήματος... όμως τίποτα από εκείνα τα αγγίγματα δεν ανήκε στην σφαίρα της ψευδαίσθησης... όσο γι' αυτό, ήταν βέβαιος... και δεν ήθελε με τίποτα να χαθεί εκείνη η όμορφη, δυσεύρετη στιγμή που είχαν.
Θα μπορούσε να μην κάνει τίποτα, να παραμείνει απλά ακίνητος... εξάλλου, αν ανταποκρινόταν, θα ερχόταν αντιμέτωπος με το ρίσκο που είχε λάβει υπόψη του νωρίτερα... ή ίσως και όχι, αν αποδείκνυε στον Ρούφους ότι τίποτα δεν θα άλλαζε στην υπευθυνότητα που έδειχνε προς εκείνον καθώς και στην υψηλή θέση που ο ίδιος κατείχε...
Προηγουμένως, ο Ρούφους είχε εντοπίσει το χέρι του... ο Ρένο το κοίταξε και συνάμα ένιωθε απάνω στον ώμο του την ελαφριά υγρασία των μαλλιών του Ρούφους, η οποία είχε επιμείνει και μετά το στέγνωμα με την πετσέτα του μπάνιου...
Αναρωτήθηκε έντονα τι θα συνέβαινε τις επόμενες στιγμές. Τίποτα δεν τον σταμάτησε όταν τα δάχτυλα του μπλέχτηκαν με του Ρούφους, δίχως βιασύνη... σαν να μην ήταν η πρώτη φορά που άγγιζαν έτσι ο ένας τον άλλο. Τόσο φυσικό φάνηκε στον Ρένο. Σε κάθε περίπτωση, ήταν έτοιμος να υποχωρήσει αν διαισθανόταν πως εκείνος που είχε έρθει κοντά του, δυσανασχετούσε... Κρατούσε την ανάσα δίχως να το αντιλαμβάνεται· τόσο βαθειά ήταν η προσήλωση του σε ό,τι συνέβαινε...
Χάιδεψε το χέρι εκείνου και το έφερε κοντά στην θέση της καρδιάς του, καθώς συνέχιζε να είναι ακουμπισμένος στο πλάι... Ασυναίσθητα έκλεισε τα μάτια του, και ένιωσε πραγματικά πως δεν θα ήθελε να βρίσκεται πουθενά αλλού... ο Ρούφους τον έσφιγξε λίγο παραπάνω επάνω του, σαν να επιδοκίμαζε ό,τι είχε συμβεί...
Ήταν υπέροχο να αισθάνεται την θέρμη του σώματος εκείνου, επάνω στο γυμνό του δέρμα...
Χαμογέλασε με την σκέψη πως ο Ρούφους είχε προχωρήσει σε εκείνη την κίνηση με αφορμή την παλιά, ακούσια συνήθεια, προκειμένου να τον ενθαρρύνει να μείνει σε αυτή την θέση μήπως και μπορέσουν να ησυχάσουν τελικά και οι δύο... ο Ρένο το έβρισκε διασκεδαστικό και συνάμα όμορφο. Επειδή του άρεσε εκείνη η αγκαλιά...
Με μια ελαφριά νωχελικότητα, ο Ρούφους απελευθέρωσε το χέρι του προκειμένου με τις άκρες των δαχτύλων να χαϊδέψει τον καρπό και το μπράτσο εκείνου... ήταν πραγματικά ένα χάδι. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Παρά μόνο όταν εκείνος σταμάτησε, και λίγο πριν και οι δύο αποκοιμηθούν, ο Ρένο επανέφερε προσεκτικά το χέρι του Ρούφους στην πρωτύτερη θέση, κοντά στο στήθος του, νιώθοντας την θέρμη του επάνω στο δροσερό δέρμα του.
Κατά την διάρκεια της νύχτας, χωρίς κανείς να γνωρίζει πότε συνέβη ακριβώς, ο Ρένο έστρεψε το σώμα του προς εκείνον, καθώς η σχετικά χαμηλή θερμοκρασία του δωματίου, είχε απλωθεί περισσότερο στο σώμα του και ήθελε να βρεθεί πιο κοντά σε εκείνον που πρόσφερε θέρμη με την δική του παρουσία και την αγκαλιά του. Παρέμειναν σε αυτή την ίδια θέση, η οποία ήταν επιθυμητή και στους δύο, μέχρι το ξημέρωμα.
Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να τρυπώνουν μέσα από εκείνο το στενό άνοιγμα μεταξύ των δύο κουρτινών με το πυκνό ύφασμα, κανείς από τους δύο δεν συμπεριφέρθηκε σαν να είχε υπάρξει μια αλλαγή μεταξύ τους το προηγούμενο βράδυ...
Ούτε τέθηκε κάποια ερώτηση—είτε με λόγια, είτε με το βλέμμα τους. Ήταν και οι δύο έτοιμοι για ό,τι ήταν προγραμματισμένο να κάνουν.
Ο Ρένο είχε επιστρέψει στο δικό του χώρο για να ετοιμαστεί, και για να αφήσει τον Ρούφους να κάνει το ίδιο. Η θέα των κλαδιών του δένδρου πίσω από τα οποία είχε περιπλανηθεί η σελήνη, λειτουργούσε σαν μια υπενθύμιση πως ό,τι βίωσαν το βράδυ, ήταν αληθινό, όχι μια ψευδαίσθηση. Όπως και η θέρμη που υποχωρούσε απάνω στα σεντόνια, στο σημείο που καταλάμβανε ο Ρένο πριν την φυγή του, αφότου είχαν ξυπνήσει.