Hoofdstuk 1
367: De Harteloze Hein

Ze voelde zich al een tijdje anders. Haar energie was een stuk minder en het leek alsof alles harder binnenkwam. Hoewel ze haar verlies van energie weet aan het slechte slapen, begon er langzaam een andere oorzaak bij haar te dagen.

Enkele weken eerder had ze de avond gespendeerd met Lambik. Ze waren er samen op uit geweest en waren die avond niet zuinig met de drank geweest.

Het enige wat ze verder nog kon herinneren was dat ze naast Lambik wakker was geworden.

En ze hoopte vurig dat er verder niets meer was gebeurd, maar haar lichaam sprak haar tegen…

… Evenals de zwangerschapstest.

Sidonia keek naar de test in haar handen. Ze had het nog in huis liggen toen ze voor Margaritha de test had gekocht. Ze kwamen per twee en Margaritha had er maar één nodig om haar uitslag te weten.

Net als Sidonia nu. Ze keek naar de twee rode streepjes op de test. Dit kon niet waar zijn! Ze had maar één keer haar romantische nacht met Lambik gehad en meteen was het er één geweest met gevolgen. Dus daar zat ze nu, op haar bed. Haar brein draaide op volle toeren. Wat moest ze nu doen?

Eerst moest ze het nieuws aan Lambik vertellen. Hij was immers een deel van de oorzaak van haar situatie. Uiteindelijk moest ze het ook aan Suske en Wiske vertellen, evenals haar vrienden, familie en ook haar collega's moesten dit weten.

Het werd haar even teveel.

"Sidonie? Waar ben je?"

Even wist ze niet wat ze moest doen. Ze kon Lambik moeilijk negeren, maar eigenlijk wilde ze het niet nu al aan Lambik vertellen. Ze wilde zelf eerst wennen aan het idee. Maar die tijd werd haar blijkbaar niet gegund. Want de voetstappen van Lambik klonken op de trap.

"Sidonie? Wat doe jij in je slaapkamer op dit tijdstip?" Lambik verscheen in de deuropening en keek haar redelijk bezorgd aan. "Hoe voel jij je?"

Ze had enkele dagen eerder bij Lambik aangegeven dat ze zich zo vermoeid voelde. Lambik had daarop aangegeven dat ze misschien te hard werkte en dat ze dan maar op vakantie moest gaan.

"Ik heb me beter gevoeld." zuchtte ze en ze friemelde met de test in haar handen. Ze had echt geen idee hoe ze dit moest aangeven.

De keuze was echter al voor haar gemaakt. Lambik ging naast haar op het bed zitten en keek naar de test in haar handen. "Wat is dit?"

"De oorzaak van mijn lichamelijke problemen." Ze gaf de test aan Lambik en keek naar hem. Ze was benieuwd of hij doorhad wat hij nu precies in zijn handen had. Er waren maar weinig mannen die wisten hoe een zwangerschapstest eruit zag.

Hij keek haar verbaasd aan en zag daarna een doosje op haar nachtkastje staan. Sidonia zag hoe de kleur uit zijn gezicht verdween en keek nogmaals naar de test. "Ik neem aan dat dit betekent dat het positief is?"

"Als je het over de test hebt wel. Ik weet alleen niet hoe ik dit nieuws moet interpreteren."

Lambik slikte en keek haar aan. "Was het die avond toen we samen waren?"

Sidonia knikte. "Het moet wel. Dat was de enige avond waarop dit kon gebeuren." Ze stond op van het bed en probeerde na te denken. "Het enige wat ik weet is dat ik het wil behouden. Het mag dan onverwacht zijn, het is nog steeds welkom. Het is alleen…" Hoe ging ze in hemelsnaam in haar eentje drie kinderen opvoeden? Dat zij het kind wilde houden, hoefde nog niet te betekenen dat Lambik het hiermee eens was.

Lambik stond ook op van het bed en pakte Sidonia's handen vast. "Jij hebt hulp nodig tijdens en ook na je zwangerschap." vulde Lambik haar aan. "Als je het fijn vindt, kan ik komen logeren."

Sidonia keek hem verrast aan. Ze had nooit verwacht dat hij dit zou aanbieden. "Het zal mij enorm helpen. De kinderen zouden mij ook willen helpen, dat weet ik zeker. Maar ze moeten ook de ruimte krijgen om kind te zijn."

Lambik knikte en liet haar handen weer los. "Wat moet er nu eigenlijk gebeuren?" vroeg hij twijfelend. "Ik weet alleen dat je op controle moet, maar ik zou niet eens weten bij wie of wat je allemaal moet doen. En Suske en Wiske, onze vrienden…" Lambik viel even stil en keek Sidonia in haar ogen. "Onze vaders moeten het ook weten."

Sidonia schoot even in de lach. "Het is fijn dat we elkaar afwisselen dat wanneer de één kalm is, de ander ineens in de stress raakt." Sidonia pakte de test van haar bed en keek ernaar. "Ik zal zo de dokter bellen, die kan mij vertellen wat ik moet doen. Ik wil eerst dat de kinderen dit weten, dan zal ik Martin inlichten en daarna kunnen we onze vrienden het nieuws vertellen. Maar om dit te kunnen doen, wil ik zeker weten dat alles goed is met het kleintje. Dus we zullen even moeten wachten. Voor nu is het even ons geheimpje."

Lambik zuchtte en knikte. "Zolang je maar belooft dat je mij wel alles blijft vertellen. Ik wil graag weten hoe alles verloopt."

"Sidonia knikte en liet zich door Lambik omhelzen. "Natuurlijk, het is immers ook jouw kleintje…"

Het voelde raar dat ze het nu zo hardop zei, maar het was wel de waarheid. Een waarheid die zowel voor haar als voor hem nog even zou moeten indalen. Het zal even duren voor ze beiden gewend zijn aan het feit dat ze over negen maanden ouders zullen zijn. En voor Lambik zou het zeker lastiger zijn omdat ze geen relatie hebben of haar dag en dagelijks zou zien met alle veranderingen.

Maar nu eerst bij het begin beginnen: Het bellen van de dokter.