Hoofdstuk 2
368: Rookburgh Rookies

Het voelde nog steeds een beetje onwerkelijk en waar hadden ze het eigenlijk over? Het vruchtje was niet groter dan een erwt op het moment en er begon wel iets te ontwikkelen - als ze de zwangerschapsboeken en sites mocht geloven - maar het was eigenlijk nog niets.

Nou ja, er begon ook wat anders te ontwikkelen. Haar eigen lichaam begon zich anders te gedragen. Vermoeidheid stak vaker de kop op en haar boezem begon langzaam groter te worden. Nog even en ze kon het nog moeilijk verbergen voor haar kinderen.

Sidonia zuchtte. Ze had geen idee hoe ze dit aan Suske en Wiske moest vertellen. Maar ze wilde het wel verteld hebben voor het echt duidelijk werd.

Nu waren de kinderen zo lief dat ze voor haar wilden koken. Het was een lange dag op kantoor geweest en ze kon dit keer haar vermoeidheid niet verbergen. Sidonia was op de bank gaan zitten en had geen energie meer om er vanaf te komen om te koken. Dus Suske had Wiske meegenomen naar de keuken en beloofd dat ze niet al te veel troep zouden maken.

"Raad eens wie er tickets heeft voor Phantasialand?" klonk er op het moment dat Lambik in de deuropening van de woonkamer verscheen.

Sidonia keek Lambik verbaasd aan. "Hoeveel kaartjes heb je?"

Lambik ging naast Sidonia op de bank zitten. "Vier. Jerom kan niet mee, dus kunnen wij met zijn vieren gaan. En ik heb ook voor overnachting gezorgd."

"Je bent alleen iets belangrijks vergeten." zuchtte Sidonia.

Lambik keek haar verbaasd aan. "Je gaf toch echt zelf aan dat je de komende weekenden geen afspraken had staan."

Sidonia wees naar haar buik. "Iets waardoor ik wel mee kan, maar niet in de heftige attracties kan?"

Goed, Sidonia was uit zichzelf geen adrenalinezoeker, maar voor de kinderen vond ze het niet erg om de achtbanen in te gaan. Maar ze wist dat de kinderen vragen zouden stellen als ze iedere keer nee ging zeggen.

"Dat was ik inderdaad vergeten. Heb je het de kinderen nog niet verteld?"

"Nee dus."

Lambik haalde zijn schouders op. "Misschien is het dan tijd om het nu te doen. En voor je gaat zeggen dat het te vroeg is, als het fout gaat, dan weten ze ook meteen waarom je zo voelt op zulke momenten. Het is echt beter dat de kinderen het op tijd weten."

Nog voor Sidonia kon antwoorden, kwamen Suske en Wiske de woonkamer in. "Hoorden we het goed? Heb je kaartjes voor Phantasialand?" vroeg Wiske nieuwsgierig en ze keek van Sidonia naar Lambik. "Wanneer gaan we? Blijven we daar dan ook overnachten? Gaan jullie dan ook…"

Om Wiske's woordenstroom te stoppen, had Suske haar een duw met zijn elleboog gegeven. "Als je tante en Lambik nu laat praten, dan wordt alles wel duidelijk." grinnikte hij.

Wiske rolde met haar ogen en keek Lambik aan. "Gaan we dan in ieder geval daar naar toe?"

Lambik knikte. "Ik heb kaartjes en we gaan daar ook overnachten, maar ik denk dat er eerst iets anders is wat Sidonia moet vertellen."

Suske en Wiske keken eerst elkaar verbaasd aan voor ze naar Sidonia keken. "Wat is er, tante?"

Sidonia gaf de kinderen een kleine glimlach. "Het is niets ernstigs, maar wel belangrijk en het gaat onze toekomst toch flink veranderen." Even viel ze stil. Totdat Lambik haar hand beet pakte en er zachtjes in kneep. "Ik ben zwanger."

Een stilte viel en Sidonia zag hoe de ogen van Suske en Wiske groot werden. "Hoe kan dit?" vroeg Wiske na een tijdje, redelijk verbaasd. "Je hebt toch geen relatie? Wie is dan de vader? Kunnen we hier nog wel wonen of moeten we verhuizen? Hoe…"

Deze keer viel Wiske uit zichzelf stil en Suske maakt van de stilte gebruik: "Gefeliciteerd, tante."

"Bedankt, Suske. En ik snap dat dit nieuwtje veel vragen met zich mee brengt."

"Hoe lang ben je nu zwanger?"

"Zeven weken," antwoordde Sidonia. De dokter was enkele weken eerder verbaasd geweest dat Sidonia er al zo snel bij was, maar dat betekende wel dat ze op tijd alle controles zou hebben bij de gynaecoloog.

"Zijn wij de enige die het weten?" vroeg Wiske ineens. Ze keek naar Lambik. "En waarom weet jij het dan ook al?"

Heel even keek Lambik Sidonia aan voor hij antwoord gaf. "Omdat ik de vader van het kleintje ben. Rond de twaalf weken willen we de rest het ook vertellen, dus jullie moeten het nog even geheim houden voor de anderen." zei Lambik. "Wanneer de zwangerschap zwaarder wordt voor Sidonia om alles te kunnen doen, kom ik hier logeren. Zolang het nodig zal zijn."

"Wat vinden jullie ervan?" vroeg Sidonia voorzichtig. Ze had het nooit over een mogelijke zwangerschap gehad tegenover Suske en Wiske, dus ze had ook geen idee wat ze daar van zouden vinden.

"Het zal wel even wennen zijn, maar ik denk dat het wel goedkomt." zei Wiske. "Ik heb immers al veel kunnen oefenen. Misschien werd het ook wel eens tijd voor een kleintje." Ze omhelsde haar tante plotseling met een grote glimlach. Ineens leek ze zich iets te herinneren. "Waarom hebben jullie nooit verteld dat jullie een relatie hadden?"

"Hebben we ook niet." zei Lambik en hij keek even een klein beetje schaapachtig naar Sidonia. "Het is per ongeluk gebeurd. Maar ik zal mijn verantwoordelijkheid nemen."

"En dat wordt ook gewaardeerd." zei Sidonia terwijl ze van de bank op stond. "Ik ga even kijken hoe het in de keuken gaat."

Nog voor ze de woonkamer had verlaten, hoorde ze Suske en Wiske Lambik nog één belangrijke vraag stellen: "Wanneer vraag je tante ten huwelijk?"