Hoofdstuk 5.1
371: Zoevende Zusters

Dit was een van haar favoriete dagen van de maand. Ze genoot ervan voor iedereen te koken en even bij te praten.

Cerise plaatste de laatste spullen in de oven en begon haar werkplek op te ruimen. Elke laatste vrijdag van de maand had het team redacteuren een diner op kantoor, en het was aan haar om voor het eten te zorgen.

"Heb je nog hulp nodig?" klonk er plotseling en Cerise glimlachte. Ze kon er bijna de klok op gelijkzetten.

"Je kunt lekker gaan zitten en mooi wezen." was haar antwoord terwijl ze zich omdraaide naar Sidonia. Ze had een zwak voor Sidonia; eigenlijk had iedereen op kantoor dat. Sidonia was een harde werker en altijd zeer positief. Als er problemen waren, had zij vaak wel een oplossing.

"Je bent onverbeterlijk." grinnikte Sidonia terwijl ze ging zitten.

Cerise nam plaats tegenover haar en gaf haar een zoete glimlach. Ze wist dat vandaag de dag ging zijn, maar ze wilde dit toch met Sidonia privé bespreken. "Hoe ver ben je al?"

Sidonia keek haar verbaasd aan. "Waar…waar heb je het over?"

"Ik sprak Lambik een paar weken geleden, tijdens het diner met partners en kinderen. Ik wilde Marina iets vragen, maar toen ik jullie daar samen zag zitten, besloot ik me even afzijdig te houden." Ze zag een blos verschijnen op Sidonia's wangen en ze grinnikte. "Ja, ik heb die kus ook echt gezien. Dus ik was ook benieuwd wat er precies speelde tussen jullie. Later die avond heb ik Lambik onder druk weten te zetten en hij heeft mij in ieder geval het belangrijkste weten te vertellen."

Sidonia zuchtte en Cerise plaatste haar hand op die van Sidonia. "Maak je geen zorgen, niemand weet het verder."

"Ik had alleen niet verwacht dat jij zo ver zou gaan om achter bepaalde informatie te komen." zei Sidonia terwijl ze Cerise aankeek. "Hoewel het niet gepland is, hebben we er wel goed over gepraat en zullen we er alles aan doen om alles goed te laten verlopen."

"Heb je nog hulp nodig, Cerise?" klonk er ineens voor Cerise iets kon zeggen en Marina liep de keuken binnen. Ze zag Sidonia zitten en nam plaats naast haar. "Hoe gaat het met je?"

Cerise stond weer op van haar stoel en liep naar de oven om haar gerechten te bekijken. Ze was altijd enthousiast over feestjes en gebeurtenissen, maar ze was niet bepaald de persoon die persé alle zwangerschapsverhalen hoefde te horen. Zelf zou ze nooit zwanger willen zijn. Haar lichaam had haar die kans niet eens gegeven; op haar twintigste had ze een operatie ondergaan waardoor ze nooit meer zwanger kon worden. Daarnaast had ze er ook de mindset niet voor om lang genoeg met iemand samen te willen zijn om een gezin mee te stichten.

"Sorry, Ik had Sidonia al een tijd niet meer gesproken en ik wilde weten hoe het met haar ging."

Op het moment dat Cerise een ovenschaal uit de oven haalde, liep Marina naar haar toe. Cerise zette de ovenschaal op de aanrecht en keek naar Marina. "Dit kan zo naar voren. Voor nu staan er ook wat spullen in de koelkast die naar voren kunnen. Over tien minuten is de rest klaar en dan kunnen we wat mij betreft beginnen."

Marina knikte en nam wat schalen uit de koelkast mee de keuken uit.

"Vind je het jammer dat ik zwanger ben?" klonk er ineens en Cerise draaide zich verbaasd om. Dit was niet een vraag die ze ooit van Sidonia had verwacht.

"Waarom zou ik het jammer vinden? Ik geloof niet dat ik veel over te zeggen heb of je zwanger moet zijn of niet."

"Omdat je nu misschien je 'plus one' moet gaan missen."

Sidonia ging zo nu en dan met Cerise mee om naar restaurants te gaan. Nieuwe restaurants in de regio of oude bekenden vroegen Cerise regelmatig om langs te komen, bijna altijd met een 'plus one'. Hoewel Cerise regelmatig een goede vriend of vriendin meenam, kwam Sidonia de laatste tijd vaker mee. Ze waardeerde het gezelschap van Sidonia en ze hadden vaak goede gesprekken.

"Waarom zou ik het moeten missen? Je bent nog steeds van harte welkom als ik weer eens ergens naartoe moet." zei Cerise met een glimlach terwijl ze weer naar Sidonia liep. "Ik vind het ook wel interessant om te zien hoe restaurants omgaan met zwangere klanten. Als het aan mij ligt, mag je altijd mee."

Cerise keek Sidonia aan. Haar beste vriendin had eens aangegeven dat ze misschien zo dol was op Sidonia omdat ze iemand zocht die ze nooit zou kunnen krijgen. Het onbereikbare, zodat ze een reden had om niet op zoek te gaan naar een partner. Cerise had geen voorkeur als het ging om man of vrouw en Sidonia was daadwerkelijk ook een schat van een vrouw, maar of ze nu ook echt romantisch gezien dol was op Sidonia…

"Cerise, we hebben het hier al over gehad. Ik val niet op vrouwen. Daarnaast…"

Cerise schudde even met haar hoofd. Blijkbaar had ze in Sidonia's ogen gestaard en had Sidonia daar een verkeerd signaal uit opgepikt. Maar ze eindigde haar zin ook met 'daarnaast'. "Daarnaast, wat? Hebben jij en Lambik nu toch eindelijk een relatie?"

Sidonia schudde haar hoofd. "Je kent Lambik ondertussen wel, Cerise. We hebben geen relatie. Ik wil niet dat hij bij mij blijft vanwege het kind. Hij moet ook daadwerkelijk romantische gevoelens voor mij hebben."

Cerise zei niets en stond weer op. "Hij zal inzien dat jij het beste zal zijn wat hem is overkomen."

"Dat is lief dat je dat zegt. Maar kan ik iets voor je doen? Zwanger zijn betekent niet dat ik niets meer kan."

Cerise keek naar haar oven en zette het uit. "De laatste spullen kunnen naar voren. Dus je kan helpen tillen, als je nog zo zwaar mag tillen."

Ze zag hoe Sidonia lachend haar hoofd schudde terwijl ze naar Cerise liep en voelde voorzichtig aan de ovenschaal die al op het aanrecht stond. "Ik neem deze dan alvast mee. Hoeveel moet er nog mee?"

"Twee ovenschalen en twee schalen uit de koelkast."

"Dan trommel ik nog wat collega's op. Ik zie je straks aan tafel."

Cerise knikte en nam de twee ovenschalen uit de oven. Ze wilde net haar keuken uit lopen met een van de ovenschalen toen Marina, Sidonia en Martin de keuken in kwamen. Na wat korte aanwijzingen, volgden ze haar naar de tafel. Net buiten de professionele keuken van Cerise stond een enorme tafel, groot genoeg voor alle redacteuren om aan te zitten. Er konden zestien personen aan zitten, dus er was ook nog ruimte voor de mensen die zo nu en dan door het kantoor zwierven. Tegen de muur stonden buffettafels voor de gerechten en drankjes, die op dat moment ook weer redelijk vol stonden.

Het duurde niet lang voor alle collega's aan tafel zaten. De enigen die nog ontbraken waren Eric en Margaritha, die ergens in de file stonden en hadden aangegeven dat de anderen maar moesten beginnen met het diner.

"Voor iedereen begint aan de heerlijke hapjes van Cerise, is er iets wat ik jullie moet vertellen." Sidonia stond op van haar stoel en keek naar haar collega's. Cerise was benieuwd hoe Sidonia dit nieuws zou aankondigen; ze was immers dol op raadsels. "Binnen een half jaar ben ik tijdelijk niet op kantoor en na vier maanden kom ik weer voor twee dagen in de week weer terug…"

"Hoe kunnen we er voor zorgen dat je blijft? Betaalt Martin je niet voldoende?" Onderbrak Ricardo haar.

Cerise rolde met haar ogen. Ricardo sprong vaker tot conclusies zonder het lijdende voorwerp eerst uit te laten praten.

"Het heeft een andere reden, Ricardo." zei Sidonia met een glimlach terwijl Violet van haar stoel opstond. "Persoonlijk en onveranderlijk moet ik zeggen."

"Gefeliciteerd, Sidonia." zei Violet voor ze Sidonia omhelsde. "Ik had het alleen niet achter jou gezocht. Tenminste, niet zonder partner."

"Dat komt wel goed." was het enige wat Sidonia zei.

Violet ging op haar stoel zitten en fluisterde iets naar Rosanne. Haar ogen werden groot en ze keek verbaasd naar Sidonia. "Nee, joh. Echt waar?"

"Oké, wat mis ik in hemelsnaam?" vroeg Ricardo verbaasd terwijl Roseanne naar Sidonia liep. Hij zag dat Violet iets tegen Christina zei. "En wat zitten jullie te smoezen?"

"Over hele vrouwelijke dingen." zei Christina terwijl ze opstond. "Dat snap jij niet, Ric."

Ricardo was geen slechte man, maar er was een reden waarom hij bij Entertainment zat. Hij zat graag achter roddels aan en heel soms was hij ook de bron van sommige roddels, zeker op kantoor. Maar soms konden ze een klein beetje wraak nemen voor alle roddels die hij de wereld in stuurde.

Terwijl Evanthe opstond van haar stoel, kwamen Eric en Margaritha de ruimte binnen. "Ah, fijn." zei Eric terwijl hij naar Sidonia liep. "We hoeven het niet meer geheim te houden dat je zwanger bent."

Cerise zag hoe Ricardo's ogen groot werden en keek verbaasd naar Sidonia. "Je bent zwanger? Waarom zei je dat niet meteen?"

"Ik dacht dat ik vrij duidelijk was. De rest had het vrij snel door. Margaritha zag het enkele weken geleden al en Cerise zag het ook al een tijdje geleden."

De collega's begonnen te grinniken en Ricardo stond op van zijn stoel. "Goed, gefeliciteerd dan maar. En we gaan je missen."

"Dank je, Ricardo."

Nadat iedereen Sidonia had gefeliciteerd en wat te eten had gepakt, kwam Sidonia naast Cerise zitten. "Volgens mij ben je iets vergeten." zei ze met een glimlach.

"Ik ben je vergeten te feliciteren." antwoordde Cerise en ze keek Sidonia aan. "Gefeliciteerd, Sidonie. En mijn aanbod staat nog steeds."

"Dat komt wel goed. Het lijkt me fijn om er even op uit te gaan nu het nog kan." Sidonia keek even naar haar bord voor ze Cerise weer aankeek. "Gewoon, nog even alles zoals het altijd is geweest voordat het circus losbarst."

Cerise kon haar daar zeker geen ongelijk in geven. "Maak je maar geen zorgen. We zullen er hier voor zorgen dat we je zo normaal mogelijk behandelen."

Sidonia hief haar glas water en klonk die tegen Cerise's wijnglas. "Daar drink ik graag op."