Hoofdstuk 7
Nr 373: Klaartje Wakker
Hoofdstuk 7
Nr 373
Het was het einde van de dag. Sidonia kwam thuis na een drukke werkdag op kantoor en ze had behoefte aan wat rust. Ze keek even naar haar mobiel voor ze besloot om het uit te doen. Martin had haar toch niet meer nodig die dag en als het goed was waren de kinderen gewoon thuis.
Ze plaatste haar mobiel op het aanrecht in de keuken en liep de tuin in. Het was de hele dag al een prachtige dag geweest en Sidonia wilde nog even genieten van de laatste zonnestralen en de warmte. Na een hele dag op kantoor te zijn geweest was het fijn als ze even een frisse neus kon halen.
Sidonia ging op het ligbed liggen en keek naar haar tuin. Het was een prachtige tuin, ruim genoeg voor haar kinderen om bezig te zijn en ook een plek om haar planten te laten groeien.
Ze plaatste haar hand op haar buik. Volgend jaar zou er nog een kind kunnen genieten van het mooie weer. En eerlijk gezegd kon ze niet wachten.
"Tante? Ben je thuis?" klonk er ineens vanuit huis en Sidonia keek op.
"Ik ben in de tuin, Wiske." antwoordde ze en Wiske rende de tuin in. "Wat is er?"
"Ik was bang dat jou iets was overkomen." zei Wiske terwijl ze naar Sidonia liep. "Ik kreeg geen antwoord van je."
Sidonia keek verbaasd naar haar nichtje. Ze had niets van Wiske gehoord sinds ze thuis was. "Ik zit al een tijdje in de tuin. Als je iets had gevraagd, had ik het wel gehoord."
Wiske rolde met haar ogen. "Ik had je een berichtje gestuurd naar je telefoon, tante."
Sidonia schudde haar hoofd en stak haar hand uit. "Te veel op je telefoon is niet goed, Wiske. Ik had mijn telefoon uitgezet, omdat ik de hele dag al naar een scherm heb gestaard en ik was het zat. En misschien is het tijd dat je nu ook even zonder telefoon bent. Voor even." benadrukte ze toen ze Wiskes blik zag.
Met een zucht leverde Wiske haar telefoon in bij Sidonia en ging op het ligbed naast Sidonia zitten. Een korte stilte viel voor Wiske deze weer brak. "Hoe is het eigenlijk om zwanger te zijn, tante?"
Sidonia keek naar haar en glimlachte. "Lastig en magisch tegelijkertijd. Er zijn zoveel dingen die ik momenteel niet kan doen, maar het idee dat er een nieuw leventje groeit… Het is heel bijzonder. Zeker nu ik het steeds beter begin te voelen."
Wiskes ogen werden groot. "Kan jij de baby al voelen bewegen? Kan ik dat ook voelen?"
Sidonia schoot even in de lach. "Over een aantal weken waarschijnlijk pas, Wiske. Het is niet zo dat ik nu al schopjes voel of duidelijke bewegingen voel. Het voelt meer alsof er iets rondzwemt in mijn buik. Het voelt eigenlijk heel buitenaards."
Wiske boog zich dichter naar Sidonia toe. "Maar als we het kunnen voelen, mogen we het dan ook voelen? Het lijkt me heel bijzonder om het te voelen."
Sidonia knikte en ze ging rechtop zitten, met haar hand nog steeds op haar buik. "Zodra ik duidelijk een schopje voel, mogen jullie het ook voelen."
"Wilde je altijd kinderen hebben?" vroeg Wiske ineens en Sidonia dacht na.
"Ik… ik weet het niet. Ik was een zangeres met een carrière waardoor ik niet aan kinderen dacht en daarna kwamen jij en Rikki bij mij wonen. Ik heb tijdens mijn volwassen leven eigenlijk niet kunnen nadenken over het feit of ik zelf kinderen zou willen. En ik vind het heerlijk om voor jullie te kunnen zorgen."
Wiske glimlachte en ze omhelsde haar tante. "En je bent ook de beste tante ter wereld en ik kan ook niet wachten om mijn nichtje te ontmoeten."
Sidonia keek verbaasd op. Enkele weken eerder had ze een NIPT laten doen om te kijken of alles in orde was met haar kind. Daarbij had ze ook de mogelijkheid om alvast te weten welk geslacht het had. Ze had aangegeven het te willen weten, maar zou de uitslag pas later bekijken wanneer ze de volgende echo had gehad. De test was namelijk niet helemaal betrouwbaar en als er bij de echo iets anders zou uitkomen, zou het alleen maar lastiger zijn.
"Hoe weet je zo zeker dat het een meisje is?" vroeg Sidonia verbaasd. "Zelfs ik weet niet eens wat het wordt."
"Dat weet ik gewoon, tante." zei Wiske met een grote glimlach. "En misschien hoop ik stiekem dat het een meisje wordt." zei ze uiteindelijk.
Sidonia schoot in de lach. "Er is vijftig procent kans dat het een meisje wordt. Maar je zult toch moeten wachten tot het geboren is."
"Mogen we het niet weten voordat het geboren wordt?" vroeg Wiske verbaasd en Sidonia schudde haar hoofd.
"Om eventuele teleurstelling te voorkomen. Een echo of test is niet altijd betrouwbaar. Er bestaat een kans dat het anders is dan de echo of test had aangegeven. Dus jullie moeten gewoon wachten tot de geboorte."
Wiske zuchtte en wilde nog iets zeggen, maar kreeg de kans er niet voor. Lambik kwam de tuin in gesneld, maar bleef staan zodra hij Sidonia en Wiske zag zitten. "Gelukkig, alles is nog in orde." zei hij met een zucht en liep naar Sidonia toe. "Ik kreeg maar geen gehoor en ik was bang dat er iets met je was gebeurd."
Een grinnik van Wiske klonk en Sidonia schudde met een zucht haar hoofd. Voor een keer besloot ze haar telefoon uit te zetten en iedereen was ineens bang dat er iets met haar aan de hand was. "Jullie doen alsof ik altijd op mijn mobiel zit."
Wiske keek van Sidonia naar Lambik en stond op van de stoel. "Ik ga thee zetten, willen jullie ook?"
Sidonia knikte en Wiske liep naar de keuken toe. Lambik ging op de ligstoel naast Sidonia zitten en pakte haar rechterhand. "Weet je zeker dat alles goed met je gaat?" vroeg Lambik bezorgd terwijl hij haar aankeek. Sinds ze er achter waren gekomen dat ze zwanger was, was Lambik zorgzamer voor haar geworden. En dat beviel Sidonia wel.
"Alles gaat goed, Lambikske." antwoordde Sidonia met een glimlach. "Ik heb alleen last van de typische kwaaltjes, meer niet. Ik kan nog steeds aan het werk en zwanger zijn. En er voor de kinderen zijn."
Lambik knikte alleen en Sidonia had het vermoeden dat dit niet het antwoord was waar hij op hoopte. Alsof hij hoopte dat ze hem nodig zou hebben met de dagelijkse bezigheden. "Over twee weken gaan we ons kleintje weer zien." zuchtte hij uiteindelijk. Het klonk oprecht dat hij er naar uit keek. Alsof Lambik niet kon wachten om hun kleintje weer te zien.
Sidonia knikte en ze keek even richting de keuken. "Dan weten we ook zeker wat het gaat worden, hopelijk."
"En je wilt het verder nog steeds aan niemand vertellen?"
Sidonia gaf Lambik een grote glimlach. "Ons geheim, als het je tenminste lukt om het geheim te houden. Het is fijn om iets te weten wat de rest nog niet weet."
Lambik keek haar in de ogen en knikte. "Ik ga mijn best doen." zei hij met een glimlach en hij liet haar hand weer los. Hij ging languit zitten in de ligstoel en staarde voor zich uit. Hoewel Sidonia geen idee had waar hij aan dacht, had ze de afgelopen tijd gemerkt dat Lambik vaker naar haar toe kwam. Alsof hij meer om haar gaf dan Lambik zou willen toegeven.
Een vrouw kon alleen maar hopen.